Durum: Rezalet. Bugünkü darbe sayısı: 17 (Bundan sonraki kısım hızlıca yazılmış) Gitti. Pamuk gibi parçalandı. Mancınıkların başında şeytan var sanki. Parlak, masmavi, puslu bir ateş. Mide bulandıran bir koku. Sayısı belirsiz. Çok fazla. Başlarında Vorgoth var. Geliyor. Çizmeleri ağır. Caden'ın kafatasını parçaladı. Aşağıda kayboldu. Toprak ve çamur. Her yer kıpkırmızı. Bir çelik dalgası, pazar meydanına doğru akın ediyor. Kardeşlerim aşağıda, bağırıyor. İnmenin bir yolu yok. Her şey çok gürültülü. Çığlıklar... Dayanamıyorum artık. Lordlarım... Yalvarırım. Ben yalnızca bir yaverim. Lütfen kafamı ezmeyin Caden, ne olur beni affet

Piyadeler limana doğru ilerliyor olmalı. Kapıyı kırmaya çalışacaklar kesin. Neyse ki saklı odama zamanında yetişebildim. Buradan hiçbir şey göremiyorum ama onları duyabiliyorum. Lordları, Kuzeyin Muhafızı, şarkı söylüyor. Karanlık, pis bir melodi... Gökyüzü hareket mi ediyor? Hayır, bulutlar hareket ediyor! Renkli, mavi ışıklarla kaplı, sisli bir perde. Bu da ne... Kafamı çıkardım. Şimdi görüyorum. Taşlar, çürümüş deri gibi ortadan ayrılmış. Eldivenlerini çıkarıyor. Kadimler aşkına, ellerine bak. Donmuş, ölü gibiler. Çürümüş eti andırıyorlar. Toprağın altından bir yaratık mı çağırıyor? Göremiyorum. Kafamı biraz daha çıkarmam lazım

Soysuzlar iç şehrin kapılarını kapattı. Zavallı insanları ölüme terk ettiler! Bu işe yaramayacak. Vorgoth'un ordusu onlara ulaşacak. Umarım hepsi yanıp kül olur. Umarım Gormander, ağzında kılıç tadıyla can verir! Kolay pes etmem. Saklanmayı başardım ama geçen kıştan beri hastayım. Bedenim şimdi bana ihanet ederse, hapşırır veya aksırırsam, dışarıda gezinen kuzeyliler beni duyarsa... Kanalizasyon mezarım olacak. Tir tir titriyorum. Çok üşüdüğümden değil. Bir terslik var. İçeride... Rüzgâr esiyor. Olamaz. Birisi nefes alıyor. İçeride, burada. Bıçak gibi keskin... Nerede, kim, göremiyorum İçimde hissediyorum Boğazımda hissediyorum, çok soğuk Asit bu. Daha da kötü hatta. Kanalizasyondan da kötü. İmdat Yine kış gelmiş gibi hissediyorum

Son günlerimde bir savaş göreceğimi hiç düşünmezdim. Savaşı bırak, bir işgale tanık olacağımı hayal bile edemezdim. O kadar insanı gömdüm ki... İtiraf ediyorum, bu beni rahatlatıyor. İnsanları nihai yolculuklarına göndermek... Bitmek bilmeyen bir vedalaşma... Bugün sıra bana geldi. Kuzeyli ordusu kapının ötesinde. Kalede bir türlü rahat edemedik... Gormander tüm kapıları kilitledi, geçitleri kapattı. Bu, orduyu durdurmaya yetmeyecek. Bir yolunu bulacaklar. Kadimler bizi korusun, Pus içeri sızıyor. Yukarıdan bir şey akıyor. Bunu okuyan, hayatta kalan biri varsa Lütfen beni eski meşe ağacının altına, karımın ve oğlumun yanına gömün Mezar taşını boş bırakın Zaten söyleyeceğim bir şey kalmadı

Gormander nereye kaçtı bilmiyorum, kaçtı mı onu bile bilmiyorum ama yalnız olduğunu biliyorum. Olsa olsa yanında cariyenin teki vardır. Şehri sel basacak neredeyse. Sabahın erken saatlerinde duvarı yıktılar, şehir devekuşu tüyü kadar kapkara, yoğun bir sisle kaplandı. Yıllardır ilk kez burada, yalnız başıma saklanıyorum. Korkak bir velet gibi. Kafese sıkışmış, korkudan titreyen bir kanarya gibi kalbim güm güm atıyor. Kaçıp bir gemiye atlamalıydım. Onu ele geçirmeliydim. Sonuçta kılıç kuşanmayı biliyorum, harita okuyabiliyorum! Belki hâlâ zamanım vardır... Sabah uyanıp denizin soğuk, tuzlu rüzgârlarını tenimde hissedebilirim hâlâ. Deniz kızlarının rıhtımda oturup şarkı söylemelerini dinleyebilirim! Bir fırtına sırasında savaşarak ölmek istiyorum, korkak gibi saklanarak değil! Gülmeyin bana. O kadar aciz hissediyorum ki