สถานะ: ย่ำแย่มาก โจมตีวันนี้: 17 ครั้ง (รายงานต่อไปนี้เขียนอย่างลวกๆ) หายไปแล้ว ถูกฉีกขาดหมือนปุยนุ่น เครื่องยิงหิน คืออาวุธปีศาจโดยแท้ ไฟก่อหายนะ สว่างเป็นสีฟ้าและมีหมอกทึบ กลิ่นเหม็นเน่าเฟะ ไม่ทราบจำนวน มีเยอะเกินไป ผู้นำคือวอร์กอธ เขากำลังมา รองเท้าบูทหนักๆ บดขยี้กะโหลกคาเดน ตกลงไปข้างล่าง มีตะกอนและโคลน ทุกอย่างเป็นสีแดง คลื่นเกราะเหล็กกำลังมุ่งไปที่ตลาด พี่น้องข้าอยู่ข้างล่าง กำลังร้องตะโกน ไม่มีทางลง ทุกอย่างดังสนั่น เสียงกรีดร้องนั่น ข้าทนไม่ไหวแล้ว พระเจ้าช่วย ได้โปรด ข้าเป็นเพียงผู้รับใช้ อย่าทุบกะโหลกข้าเลย คาเดน ข้าขอโทษ

ทหารเดินเท้าจะต้องเดินทัพไปที่ท่าเรือ บุกทางประตูอย่างไม่ต้องสงสัย ข้าโชคดีที่ได้ไปถึงห้องใต้หลังคาลับของข้าทันเวลา ข้ามองไม่เห็นพวกเขาจากที่นี่ แต่ได้ยิน ผู้พิทักษ์แดนเหนือผู้เป็นนายของพวกเขากำลังร่ายเวทบางอย่างที่มืดมนและแปดเปื้อน ท้องฟ้าข้างนอกเคลื่อนไหวหรือ? ไม่ มันคือเมฆ! ม่านหมอกที่มีแถบแสงสีฟ้า อะไรกันเนี่ย... ตอนนี้ข้าแอบดูอยู่ ข้าเห็นมัน หินกรวดฉีกเปิดออกเประหนึ่งก้อนเนื้อสกปรก เขากำลังถอดถุงมือ เหล่าบรรพชนโปรด มือของเขา มือทั้งสองข้างของเขาดูแข็งและตาย เหมือนเนื้อเน่าที่ตากไว้เลย เขากำลังยกอะไรขึ้นมาจากด้านล่างหรือเปล่า...? ข้ามองไม่เห็น ข้าต้องชะโงกเข้าไปอีกหน่อย

ไอ้สารเลวนั่นปิดประตูเข้าเมืองชั้นใน ปล่อยให้พวกเราจนเน่าตาย!! มันจะไม่ช่วย กองทัพของวอร์กอธจะได้ตัวพวกมัน ข้าอยากให้พวกมันถูกเผา ให้กอร์แมนเดอร์ได้ลิ้มรสทองแดงและเหล็กกล้า! ข้าไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก ข้าซ่อนตัวอยู่และยังไม่หายป่วยหนักจากฤดูหนาวที่แล้ว หากร่างกายของข้าทรยศข้าตอนนี้ ถ้าข้าจาม หรือไอ โดยมีพวกชาวเหนือเดินทอดน่องอยู่ข้างนอกล่ะก็ ท่อระบายพวกนี้ก็คงเป็นหลุมฝังศพของข้า ข้ากำลังตัวสั่น ไม่ใช่อาการหนาวสั่น มีบางอย่างแปลกๆ มี... มีลมเข้ามา ไม่ มีลมหายใจ ในนี้ และคมเหมือนใบมีด มองไม่เห็นที่ไหนหรืออะไรเลย มันอยู่ในตัวข้า ในลำคอของข้าเย็นมาก มันเป็นกรด มันแย่ลง เลวร้ายยิ่งกว่าท่อระบายน้ำ ช่วยด้วย รู้สึกเหมือนฤดูหนาวอีกแล้ว

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นสงคราม แบบใกล้ๆ การบุกแบบสดๆ ในช่วงวันสุดท้ายที่เหน็ดเหนื่อยของข้า ข้าฝังศพไปมากมาย สารภาพเลยว่ามันทำให้ข้าสบายใจ นำทางผู้คนในการเดินทางครั้งสุดท้าย คำอำลาครั้งสุดท้ายมากมาย วันนี้ถึงวันของข้าแล้ว กองทัพฝ่ายเหนือผ่านประตูเข้ามาได้แล้ว เราไม่มีทางหาที่หลบในปราสาทได้... กอร์แมนเดอร์ล็อกประตูทุกบาน ลงประตูทั้งหมด มันหยุดฝูงชนไม่ได้หรอก พวกนั้นจะหาทางได้ เหล่าบรรพชนปกป้องเรา ชราวด์ซึมเข้าข้างใน มีบางอย่างหยดลงมาจากด้านบน ถ้าใครพบข้อความนี้ ถ้ายังมีคนรอด ข้าอยากถูกฝังไว้ข้างภรรยาและลูกชายใต้ต้นโอ๊กเก่า ไม่ต้องเขียนอะไรที่ป้ายหลุมศพ ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

ไม่ว่าเขาจะหนีไปไหน ถ้าเขาหนีไปจริงๆ แล้วละก็ กอร์แมนเดอร์ต้องอยู่คนเดียว ไม่ก็อยู่กับอีตัวคนอื่น เมืองนี้ไม่ไหวแล้ว พวกมันทลายกำแพงเราตั้งแต่เช้าตรู่ และตอนนี้ก็ปกคลุมเมืองของเราด้วยกลุ่มก๊าซสีเทาหนาทึบที่ทำให้หายใจไม่ออก ข้าแอบอยู่ตรงนี้ด้วยความกลัวเหมือนสาวน้อย อยู่ตัวคนเดียวเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี หัวใจข้าเต้นรัวเหมือนนกคีรีบูนที่ดิ้นเร่าๆ อยู่ในกรง ข้าควรจะหนีไปและเช่าเหมาเรือไว้ ไม่ก็ชิงมาเสีย ข้าฟันดาบและอ่านแผนที่ได้นี่นา! บางทีอาจจะยังไม่สายเกินไป ข้ายังตื่นขึ้นมามองทะเลและรู้สึกถึงเกลือบนผิวได้ ยังดูนางเงือกและร้องเพลงที่ท่าเรือให้ดังสุดเสียงได้! ข้าอยากจะจบชีวิตในพายุ ในเปลวเพลิง ไม่ใช่หอคอยเล็กๆ ที่โดดเดี่ยว! อย่าหัวเราะเยาะข้า ข้ารู้สึกต่ำต้อย