Önce benim kurtarıcımdın. Diğer çocuklar, okuma yazma öğrenemediğim zaman bana gülmüştü. Sen onları yere ittin, onlara güldün, ben okumayı öğrenene dek bana masal okudun. Benden daha zeki ve daha cesurdun. Sonra sevgilim oldun. Nehrin kenarında el tutuşurken sana içimi döktüm. Alevli bir kasırga gibi benim kalbimi kırdın. Yine de seni affettim. Nasıl etmeyeyim? En azından bana karşı dürüsttün. Peki şimdi nesin? Öfkeden yanıp tutuşan boş bir ceset gibisin. Bir zamanlar sevdiğim kadından eser yok. Nihayetinde bunu yapmamanı söyledim sana ama dinlemedin. Zaten hiçbir zaman dinlemiyordun, öyle değil mi?