ตอนแรกเจ้าเป็นผู้ช่วยชีวิตข้า เด็กคนอื่นหัวเราะเยาะข้าที่อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ เจ้าผลักพวกนั้นล้มลงเปื้อนฝุ่น หัวเราะเยาะกลับ แล้วอ่านนิทานให้ข้าฟังจนข้ารู้คำศัพท์ เจ้าชาญฉลาดและกล้าหาญกว่าเจ้าพวกนั้น ต่อมา เจ้าเป็นคนที่ข้ารัก ตอนที่เราจับมือกันอยู่ริมตลิ่ง ข้าสารภาพความในใจออกไป เจ้ากลับมาหักอกกัน ด้วยโทสะที่เปรียบดังพายุเพลิง แต่ข้าให้อภัยเจ้า จะไม่ให้อภัยได้อย่างไรกัน? อย่างน้อยเจ้าก็จริงใจกับข้า ตอนนี้เจ้าเป็นอะไรไปแล้ว เปลือกกลวงเปล่าไร้วิญญาณ ถูกเพลิงโทสะแผดเผาไปแล้วสิ้น ไม่เหลือร่องรอยของหญิงที่ข้าเทิดทูนอีกต่อไปแล้ว สุดท้ายแล้วข้าก็ห้ามไม่ให้เจ้าทำ แต่เจ้าไม่เคยฟังกันอยู่แล้วนี่ ใช่ไหม?