Najpierw byłaś mą wybawicielką. Dzieciaki śmiały się z tego, że nie umiem czytać i pisać. Odepchnęłaś je ze śmiechem i zaczęłaś czytać mi opowiadania, póki nie nauczyłem się słów. Byłaś mądrzejsza i dzielniejsza. Potem zostałaś moją miłością. Trzymając cię za ręce nad rzeką, wyznałem ci me uczucia. Złamałaś mi serce niczym ognisty wicher. Wybaczyłem ci. Jakżeby mogło być inaczej? Przynajmniej byłaś szczera. A teraz czym jesteś? Pustą skorupą wypaloną gniewem. Nie pozostało już nic z kobiety, która niegdyś była mi droga. Przecież mówiłem, byś tego nie robiła. Ale ty nigdy nie słuchasz, prawda?