ข้าเข้าไปในพุ่มไม้ ซึ่งมีที่ให้ซ่อนมากมาย แต่โคลนก็เยอะใช่เล่นจนข้าต้องทิ้งรอยเท้าไว้ ข้าคิดถึงเส้นทางบนภูเขาพื้นแข็งกระด้างที่เต็มไปด้วยหิน และถึงวันที่ได้เตะก้อนกรวดลงไปในรอยแยกเพื่อรอฟังเสียงสะท้อน กลิ่นแปลกๆ ฟุ้งอยู่เหนือหนองน้ำ เป็นกลิ่นบูดและเหม็นเน่า ชวนให้ข้านึกถึงเครื่องต้มกลั่นใกล้ฮาวลิ่งไพก์เลย ข้าตัดสินใจหลีกเลี่ยงเกล็นวูดส์เอนด์... พลุกพล่านมากเกินไปและพอชิมน้ำก็สัมผัสได้ถึงทองแดง... เป็นลางไม่ดีนัก ข้าต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ความอุ่นสบายแผ่ออกมาจากแนวหินข้าจึงไม่จำเป็นต้องก่อไฟในคืนนี้ ข้าได้ยินเสียงพวกมันโหยหวนมาจากที่ไกลๆ ลมนั่นเองที่นำพาความบ้าคลั่งนั่นมายังข้า ลมที่พัดมาจากเหมือง พวกเขาขุดหาอะไรกัน? เสียงกรีดร้องของพวกเขาแทรกผ่านความมืดและขับไล่เหยื่อไปหมด ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว ข้าควรกักตุนทรัพยากรตอนที่ยังอยู่ใกล้เกล็นวูดส์เอนด์ไหม? ไม่สิ ที่นั่นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเลือดและการทรยศ ข้ารู้จักกลิ่นนั้นดี หากจำเป็นข้าก็จะเดินต่อไปด้วยความหิวโหยในจิตใจนี่แหละ

ในที่สุดก็เจออากาศบริสุทธิ์เสียที อากาศที่ไม่ได้หนักอึ้งไปด้วยกลิ่นของละอองหรือความเน่าเปื่อยอันชวนคลื่นเหียนเต็มแก่ ข้าเวียนหัวนัก นอนไม่หลับมาหลายวันแล้วตั้งแต่ที่ข้าทิ้งแกนปั่นฝ้ายไว้ที่รีเวลวูดบนผานั่น ห่างไกลยิ่งนัก... แต่ข้าก็ไม่สามารถหันหลังกลับไปได้ ข้าต้องหนี มีบางสิ่งที่ชั่วร้ายฝังตัวอยู่ในพุ่มไม้นั่น... มันกระจายอยู่ในพงไม้ราวกับราก มันโอบรัดและเกี่ยวกระหวัด บีบเค้นและรีดเอาอากาศออก ส่องแสงเป็นประกายใต้ผิวหนังรอดกิ่งก้านอยู่ในความมืด สิ่งที่เป็นใยแวววาวของแมงมุมนักล่าเขี้ยวคู่ ข้าได้เรียนรู้แล้วว่าฝันร้ายเช่นนี้มักถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์