Çocukluğumu sevgiyle anacağımı hiç düşünmezdim ancak şimdi, çürümenin ve bozulmanın ortasında senelerce maceradan sonra... onu özlediğimi söylemem gerekiyor! Tabii ki günler basit ve sıkıcıydı. Tarlaları sürmek, bazen de sürüyormuş gibi yapmak. Mahsul satmam gerekirken pazar meydanında sohbet etmek. Tohum ekmek yerine flütümü oymak. Tavernada gece boyunca dans etmek için çiftlik evinden gizlice kaçmak! Ama şimdi, onlarca yıl sonra buradayım. Çok uzun zaman önce Pus'u yarıp geçen, gece gökyüzündeki parlak bir ışığı takip ediyorum! Hâlâ sağ olan yalnızca birkaç kişi kaldı ancak tanıştığım hiçbiri gökyüzünde aynı ışığı görmemiş. Umarım gördüklerimin Val'in Vahim Masallarından kamp ateşinin başında anlatılacak bir başka masal olduğunu düşünmezler! Valory

Kötü ve sahtekârca hissettiriyor... Bu yüzden adımlarıma rehberlik eden kuşlar şarkı söylemeyi aniden bıraktığında ve yaprakları sallayan rüzgâr yükselip sessiz bir kreşendoya dönüştüğünde duraksadım. Ardından yukarıdaki bir ışıltı, daha doğrusu ağaç tepelerindeki bir mızrağın ucunda dans eden bir yansıma gözüme iliştiğinde tuzağa düştüğümü anladım. Pikemead Havzası'nın düştüğü gün afet alevlerinin yağdığı gibi üstüme Vukah mızrakları yağmaya başladı ancak bu dünyada ne zaman siper alıp topuklamam gerektiğini bilecek kadar vakit geçirdim! Balta savrulurken başını eğik tut. Bunu kralların sarayında öğrendim! Gün batımına doğru koştum ve güneş ışınlarının saldırganlarımı kör etmesine izin verdim. Kurtuldum ve Vukah'lar peşimden buraya gelmiyor. Acaba neden? Belki de onca zaman önce gökyüzünü yarıp geçen o mucizevi ışığa yakın olduğum içindir. Yıldızlar hizaya girerse yolculuğumun bu kısmını sonunda tamamlayacağım. Valory

Kraliçe Jezmina buradaydı ve Kadim müttefikleri bana rehberlik eden ışığı çağırdı! Ne tuhaf bir kavuşma! Onu hâlâ annesinin kucağındaki küçük kuş olarak hatırlıyorum. Narin elleri, lirimi zar zor tutuyordu. Ortadaki teli kopardığında ağlamıştı... Onu affetmiştim. Sonsuza dek arkadaş olmak ve bu sözü kanla mühürlemek istemişti. Ne tuhaf bir Çıra Çöplüğü geleneği diye düşünmüştüm ama neden uyum sağlamayayım? Derin olmayan bir kesik açtığımı hatırlıyorum. Ardından lirin telini tekrar takmıştım ve o çalmaya devam etmişti. Yanakları gözyaşlarından ıslanmıştı ve avucu kiraz kırmızısı beneklerle doluydu. O günden kalan yaram hâlâ duruyor. Zamanla ayrılan yollarımız yine kesişiyor. Amacı benim amacım, yaram onun yarası. Yolculuğumun o kaba girdiğimde sona ermeyeceğine güveniyorum... Ne de olsa daha atılacak çok macera var! Valory