ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะหวนนึกถึงวัยเด็กด้วยความปลาบปลื้ม แต่ตอนนี้ หลังจากผจญภัยมานานหลายปี ท่ามกลางซากเน่าเปื่อยและเสื่อมโทรม... ข้าอยากจะบอกว่าข้าคิดถึงช่วงเวลานั้น! แน่นอนว่าวันเวลาในตอนนั้นช่างเรียบง่ายและน่าเบื่อ การไถพรวนในไร่นา (หรือแกล้งทำเป็นไถพรวน) การพูดคุยกันที่ตลาดกลางจัตุรัสตอนที่ข้าตั้งใจจะขายผลผลิต การแกะสลักขลุ่ยแทนการหว่านเมล็ด การแอบย่องออกจากบ้านไร่มาเต้นรำทั้งคืนที่โรงเตี๊ยม...! แต่ตอนนี้ หลายทศวรรษผ่านไป ข้าได้มาอยู่ที่นี่ ตามแสงเจิดจ้าบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ส่องทะลุผ่านหมอกควันของชราวด์มานานนม! เหลือผู้รอดชีวิตเพียงไม่กี่คน แต่คนที่ข้าได้เจอไม่มีใครเคยพบเห็นแสงแบบเดียวกันนี้บนท้องฟ้า หวังว่าพวกเขาจะไม่มองว่าสิ่งที่ข้าเห็นเป็นเพียงเรื่องเล่าวีรกรรมของวัลที่เอาไว้เล่าข้างกองไฟ! วัลโลรี

มันเป็นเรื่องของลางสังหรณ์และความไม่น่าไว้วางใจ... ตอนที่จู่ๆ นกที่นำทางข้าหยุดส่งเสียงร้อง และเมื่อลมที่พัดใบไม้ปลิวไสวกลับมลายหายไปในความเงียบที่คืบคลานเข้ามา ข้าจึงหยุดเดิน จากนั้น เมื่อข้ามองเห็นแสงแวบหนึ่งจากเบื้องบน ภาพสะท้อนที่เคลื่อนไหวไปมาอยู่บนปลายหอกบนยอดไม้ ข้าก็รู้ได้ว่าติดกับเข้าแล้ว หอกวูกาฮ์พุ่งลงมาใส่ข้าราวกับไฟทำลายล้างในวันที่ไพก์มีดส์รีชล่มสลาย แต่ข้าเห็นโลกใบนี้มามากพอที่จะรู้ว่าตอนไหนควรจะหลบหลีก!ก้มหัวลงเมื่อขวานเหวี่ยงมา ข้าเรียนรู้เรื่องนี้มาจากผู้ติดตามราชา! ดังนั้นข้าเลยวิ่งไปทางอาทิตย์อัสดง ปล่อยให้รังสีแยงตาคนที่โจมตีข้าไป ข้าหนีมาได้ และวูกาฮ์จะไม่ตามข้ามาที่นี่ ข้าเองก็สงสัยว่าทำไม... อาจเป็นเพราะข้าอยู่ใกล้กับแสงมหัศจรรย์ที่ส่องผ่านท้องฟ้าตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา หากดวงดาวเรียงกัน การเดินทางครั้งนี้ของข้าก็จะจบลง วัลโลรี

ราชินีเยซมิน่าอยู่ที่นี่ และเหล่าบรรพชนพันธมิตรของนางก็เรียกแสงสว่างที่นำทางข้าออกมา! เป็นการกลับมาพบกันที่แปลกประหลาดยิ่งนัก! ข้ายังจดจำนางว่าเป็นเหมือนนกตัวน้อยนั่งบนตักแม่ มืออันบอบบางของนางแทบจะถือพิณของข้าไว้ไม่ไหว นางร้องไห้ตอนที่ทำสายพิณตรงกลางขาด... ข้ายกโทษให้นาง นางอยากเป็นเพื่อนกันตลอดกาลและทำสัญญาด้วยเลือด ช่างเป็นธรรมเนียมคินเดิลเวสต์ที่แปลกจริงๆ ข้าคิดว่า แล้วทำไมจะไม่ยอมทำสัญญากันล่ะ? ข้าจำได้ว่าข้ากรีดแผลแค่ตื้นๆ จากนั้นข้าก็ใส่สายพิณใหม่และนางก็เล่นต่อ แก้มเปียกโชกไปด้วยน้ำตาและฝ่ามือมีจุดเล็กๆ สีแดงเชอร์รี ข้ายังมีรอยแผลเป็นจากวันนั้นอยู่เลย เส้นทางของเรามาบรรจบกันอีกครั้ง หลังจากกาลเวลาพรากเราออกจากกัน เป้าหมายของนางคือเป้าหมายของข้า และแผลเป็นของข้าก็คือแผลเผ็นของนาง ข้าเชื่อว่าการเดินทางของข้าจะไม่สิ้นสุดลงเมื่อเข้าไปในเรือลำนั้น... ยังมีการผจญภัยอีกมากมายที่รออยู่! วัลโลรี