Bir zamanlar ayna kırıldığında talihsizlik peşimi bırakmazdı, çok iyi hatırlarım. O zamanlar eski kemer tokamı yeni bir makas karşılığında takas etmiştim. Yıldızları izlerken günlerce çatıyı tamir etmeye çalışmıştım. Takımyıldızlarını izlerken bana yol göstereceklerini hayal etmiştim, ayın gümüş rengi parıltısını aklıma kazımıştım. Ne zaman gözümü kapatsam, rüyalarımda dahi gözümün önüne gelirdi. Müşterilerimi güneşten daha parlak parlatmak benim vazifemdi ama yıldızlar bana farklı bir kaderi uygun görmüştü. Savaş yaklaşıyor, ışık beni Kelvin Kalesi'ne çağırıyor. Ne duvarlarımız ne de usturam taarruzu durdurmayacak, bu yüzden göksel tanrılar dükkânımı geride bırakmamı buyuruyor. Bu fedakârlığı yapabilecek miyim? Keşke yıldızlara uzanıp takımyıldızlarının arasında kaybolabilsem, aralarındaki bağları tekrar dikebilsem... Bir kere de olsa benim iradem onlara yol verse...

Burnumun direğini kıran bir kokuyla bu dehşeti örtbas etmeye çalışıyorlar ama ter kokularını bile zor örtüyor. Hiçbiri sebebini açıklamadı. Sadece taranmamış beyaz saçları yüzünün önüne düşen yaşlıca bir hanımefendi, neyden korktuklarını söyleme cüretini gösterdi. Geceleri "toprakta bir titreme hissettikleri" için uyku tutmuyormuş. Pikemead Havzası bundan haberdar edilmiş ama hiçbir sonuç alınamamış. Görkemli başkentimizin bir vatandaşı olarak ben de bu hikâyeyi ilk defa duyduğumu itiraf etmeliyim doğrusu. Bunun gerçek olduğunu kabullenmek onları daha da korkutur, bu yüzden çoğumuz sessiz kalmayı tercih ediyoruz. Derin uykudayken bu ürkütücü sesleri şahsen duyamıyorum ama ben de bir huzursuzluk hissediyorum. Rüyalarımdaki ışık, burada daha parlak yanıyor. Kendime gelmek için dükkânı birkaç günlüğüne kapattım ve vaktimi pigment karıştırmakla geçirdim. Hazırladığım kırmızı boya, gün ışığında taze kanı andırıyor. Umarım bu kötüye alamet değildir. Yıldızlar, beni buraya daha çok hoşlarına giden bir acıyı tatmam için mi çağırdı acaba?