ข้าเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่าเมื่อใดที่กระจกแตก เมื่อนั้นจะมีเคราะห์เป็นสองเท่าตัว แต่ก่อน ข้าเอาหัวเข็มขัดเก่าๆ ไปแลกกับกรรไกรเล่มนึง แล้วใช้เวลาไปหลายวันซ่อมหลังคาร้านทำผมที่พังอยู่ พลางก็เงยหน้ามองดวงดาวไปด้วย ข้าวาดเส้นตามกลุ่มดาวราวกับพวกมันจะชี้ทางให้ ข้ารับแสงจันทร์สีเงินให้ฝังลึกลงไปในจิตของข้า ข้ามองเห็นภาพนั้นทุกครั้งที่หลับตา ทั้งยามตื่นและยามฝัน การทำให้ลูกค้าของข้าส่องแสงเจิดจ้ากว่าดวงอาทิตย์เคยเป็นภารกิจของข้า แต่ดวงดาวกลับฝากฝังโชคชะตาใหม่ให้ข้าไว้ เมื่อสงครามใกล้เข้ามา แสงสว่างก็เรียกร้องให้ข้าเดินไปในทางแห่งฟอร์ตเคลวิน กำแพงของเราหยุดการโจมตีไม่ได้ ใบมีดของข้าก็หยุดไม่ได้เช่นกัน เทพแห่งสวรรค์จึงสั่งให้ข้าละทิ้งร้านทำผมไป ข้าควรเสียสละแบบนี้หรือเปล่านะ ถ้าข้าไปถึงดวงดาวและได้เป็นส่วนหนึ่งในเครือข่ายกลุ่มดาวได้ ไปปรับเปลี่ยนเส้นทางการโคจรของพวกมัน — บังคับให้พวกมันเป็นไปตามความปรารถนาของข้า ถ้าทำได้สักครั้งตอนนี้ก็คงดี

พวกเขาซ่อนความหวาดกลัวด้วยน้ำหอมกลิ่นฉุน กลบกลิ่นเหงื่อที่ซ่อนไว้แทบไม่อยู่ ไม่มีใครบอกเหตุผลเลย มีเพียงหญิงแก่คนหนึ่งเท่านั้น หญิงผมหงอกยาวปิดหน้าปิดตาอันยิ้มแย้มอบอุ่นคนนี้กล้าพูดถึงสิ่งที่ทุกคนกลัว ”แรงสะเทือนใต้พิภพ” ที่ทุกคนต่างหวาดกลัวจนหลับไม่ลง พวกเขารายงานต่อไพก์มีดส์รีชแล้วแต่ไม่ได้เรื่องอะไร ในฐานะเป็นบุคคลแห่งเมืองหลวงที่รุ่งเรืองแห่งนี้คนหนึ่ง ข้ายอมรับว่าข้ายังไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยเหมือนกัน ถ้าเกิดยอมรับว่ามีเรื่องเกินกว่าที่รายงานมา ก็เท่ากับยอมรับว่าความหวาดกลัวนั้นเป็นเรื่องจริง คนส่วนมากเลยตัดสินใจที่จะเงียบไว้ดีกว่า ถึงตอนหลับลึกข้าจะไม่ได้ยินเสียงนั้น แต่มันก็ยังทำให้ข้ากระวนกระวายใจได้ แสงในความฝันของข้าสว่างจ้าขึ้นมากกว่าเดิม ข้าปิดร้านทำผมของข้าไปหลายวันเพื่อฟื้นตัว และวันๆ ข้าก็ใช้เวลาไปกับการผสมสี สีย้อมสีแดงที่ข้าปรุงขึ้นเป็นประกายในแสงอาทิตย์ราวกับเลือดสดๆ ข้าหวังว่านี่จะไม่ถือเป็นลางร้ายแล้วกัน ดวงดาวนำพาข้ามาที่นี่เพื่อให้ข้าได้ทรมานกับการทำลายล้างแบบใหม่ที่พวกมันต้องการหรือยังไง