ข้าขอโทษ แต่ข้ากลัวเกิน ไม่อยากไปทุ่งนั้นอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะความมืด หรือสายน้ำที่สั่นไหวของลำธารหรอก แต่ข้ากลัวชาวประมง เมื่อวานข้าเห็นเขาล่องไปตามลำธาร ทั้งเคราหงอกของเขา กางเกงที่ขาดวิ่น และเรือที่แล่นช้าๆ เหมือนจะไม่มีพิษภัยอะไร เมื่อเขาเห็นข้าที่ริมฝั่ง เขาก็หยุดเรือเพื่อเจรจา ถุงมือของเขาขาดหลุดลุ่ยเปลี่ยนเป็นสีครามจากการเก็บกลูมเบอร์รีที่เดียวกับเรา ข้าถามเขาว่าเขาไม่กลัวตกลงไปในหลุมที่อยู่ตามขอบทุ่งหรือ ตอนกลางคืนมันมืด พื้นก็อันตราย ข้าบอกอย่างนี้ เขาพูดว่า “หาไม่ เหล่าทวยเทพแห่งห้วงลึกได้ประธานโชคสิริแก่ข้าพเจ้า! เหล่าพระองค์จะทรงฟื้นขึ้นมา ประทับด้วยแสงสว่าง เพื่อร่ายรำกับมวลมนุษย์ในบทเพลงวอลซ์สุดท้าย!” มือเขาก็สั่นแรงมาก ข้าพยักหน้าแสดงความสุภาพ เมื่อแม่น้ำพาพัดเขาไป ข้าก็สาบานไว้ว่าข้าจะไม่มาเหยียบทุ่งกลูมเบอร์รีอีก ถ้าดอกนี้บานตอนกลางวันนะข้าจะไม่บนเลย แต่การต้องมาเจอแปลกหน้าที่ปกคลุมใต้แสงจันทร์แถมยังมีอารมณ์คลั่งแบบนี้อีก มันคละเรื่องเลย! ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ

ทั้งข้าทั้งคนงานต่างก็กังวลกับการที่คนแปลกเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และที่แย่กว่านั้น มันขัดขวางการดำเนินธุรกิจต่างๆ ด้วย ลิแอนเขียนมาหาข้าเรื่อง “อุบัติการณ์” ที่เธอเจอที่ริมฝั่งแม่น้ำ ก็น่าขนลุกอย่างว่า แต่ข้าพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอทำงานต่อไป ถ้าไม่มีใครกล้าเข้าไปที่ทุ่งเปียกโคลนตอนกลางคืนอีกต่อไป ธุรกิจเราจะจมลึกกว่ารองเท้าติดหล่มโคลนซะอีก ข้าว่าเราคงยังมีกลูมเบอร์รีเหลือเก็บไว้อยู่ แต่ไม่นานเดี๋ยวก็หมด แล้วเราจะเอาอะไรทำไวน์กับแยมล่ะ ข้าอยากให้ลิแอนมาเจอคนแปลกหนน้าคนนี้แทนจริงๆ จะว่าไปช่างตัดผมคนนี้ก็แปลกนะ ใช้เวลาส่วนใหญ่บนหอคอยของปราการ มองดูกลุ่มดาวบนฟ้า แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้บ้า ถ้าเธอได้มาเจอเขาที่ริมฝั่งแทน ถ้ามาเก็บกลูมเบอร์รีตอนกลางคืนอย่างสงบอยู่คนเดียว ข้าคงไม่เสียคนจัดหากลูมเบอร์รีไปแน่ๆ!