Bu tüy kalemi tutan eller, aile tarlalarını sürmekten tıknaz ve sert. Omuzlarım geniş, vücudum dayanıklı. Ailemin kaderi bu, göçüp gidene kadar toprağı işlemek için doğduk. Ne yazık ki maceranın cazibesinden asla kaçamazdım. Bir keresinde küçükken ve arsamızın kenarına yakın bir yerde tohum ekerken ormandan gelen bir ıslık sesi duydum. Bakımsız çiti gizlice aştım ve melodiyi takip ettim. Nihayet bir ağaç kütüğüne yaslanıp ıslık çalan ve bir flüt oyan genç bir ozan buldum. Gecenin geç saatlerinde boş tarlalara geri döndüğümde babamın onaysız tavrıyla karşılaştım. Beni yine çalıştırabilirdi ancak o büyüleyici melodiyi mırıldanmama engel olamazdı... Valory

Pazara gittiğimiz günler en sevdiklerimdi. O kader gününde tarla sebzelerini hikâyeler ve sırlarla değiş tokuş ettim. Ta ki tanıdık bir melodi beni durdurana kadar. Çok uzun zaman önce beni ormana çağıran aynı melodi bir kez daha bana sesleniyordu. Tahıl çuvallarımı bıraktım ve onun peşinden gittim. Sallanan bir kalabalıkla çevrili bir ozan buldum. Flütle o büyüleyici melodiyi çalıyordu. İçimde bir şey unutulmuş bir tohum gibi filizlendi. Babam o akşam "Aklını başına topla!" diye bağırarak patates püresini yemek masasına tükürdü. "Senin hamurun farklı! Ellerine bir bak, iri yarı ve güçlüler. Bir şeyler kurcalamak için yapılmamışlar!" Ağzına bir parça kuru ekmek tıktı ve üstüne kuyu suyu içerek yuttu. "Sen bir çiftçisin evlat. Bunu değiştiremezsin." Valory

"Kuşlar istedikleri yere uçabiliyor. Ben neden yapamıyorum?" Babamın beni toplamakla görevlendirdiği yakacak odunları oyarken bu düşünceler hızla aklımdan geçti. Düşüncelere dalmış bir şekilde en sevdiğim melodiyi mırıldanmaya başladım. Yukarı baktığımda bir saksağanın yanıma konduğunu gördüm. "Neden uçup gitmiyorsun ufaklık? Yerinde olsaydım buradan ayrılırdım." dedim. Kuş sanki şaşırmışçasına başını eğdi. Ellerime ve oduna baktım. Bu çiftçi elleri bir flüt oyabiliyor, başka neler yapabilir? Belki kendi kaderini yontabilirsin. Belki aileni ve kimi seveceğini seçebilirsin. Ne zaman çalışacağını, ne zaman dans edeceğini. Nasıl büyüyeceğini ve ne zaman çocuk gibi hissedeceğini. Yalnızca bir "belki" olduğunu biliyordum ama "belki" bana yeterdi. Oyma bıçağımı ve flütümü çantama koydum, ayağa kalktım ve ıslık çalarak tarladan uzaklaştım. Asla arkama bakmadım. Valory