มือที่ถือปากกาขนนกนี้แข็งแรงและหยาบกร้านจากการไถพรวนในไร่นาของครอบครัว ไหล่ของข้ากว้าง ร่างกายของข้าแข็งแรง นั่นคือชะตากรรมของตระกูลข้าที่เกิดมาเพื่อทำไร่ทำนาจนหมดเรี่ยวแรงไป แต่อนิจจา ข้าไม่สามารถหลบเลี่ยงเสน่ห์ของการผจญภัยได้เลย ตอนที่ข้ายังเยาว์วัยและกำลังหว่านเมล็ดพืชใกล้กับขอบแปลงไร่นาของเรา ข้าได้ยินเสียงผิวปากดังมาจากป่า ข้าแอบลอดผ่านรั้วง่อนแง่นและตามท่วงทำนองไป ในที่สุดข้าก็พบกวีวัยเยาว์คนหนึ่งที่นั่งพิงตอไม้กำลังผิวปากและแกะสลักขลุ่ยอยู่ เมื่อข้ากลับมายังไร่นาที่ว่างเปล่าในตอนกลางคืน ข้าก็ได้พบกับพ่อที่แสดงท่าทีไม่พอใจ เขาพาข้ากลับไปทำงานได้ แต่เขาห้ามให้ข้าฮัมเพลงที่แสนไพเราะนั้นไม่ได้... วัลโลรี

ข้าชอบวันที่มีตลาดมากที่สุด ในวันที่โชคชะตาเล่นตลกนั้น ข้าเอาผักในสวนไปแลกกับเรื่องราวและความลับต่างๆ จนกระทั่งได้ยินท่วงทำนองที่คุ้นเคยจนทำให้ข้าหยุดชะงัก ทำนองเดียวกันที่เรียกข้าเข้าไปในป่าเมื่อนานมาแล้วกำลังกวักมือเรียกข้าอีกครั้ง ข้าทิ้งกระสอบธัญพืชแล้วตามท่วงทำนองนั้นไป ข้าพบกวีคนหนึ่งถูกรายล้อมไปด้วยฝูงชนที่โยกตัวไปมา กวีกำลังบรรเลงเพลงขลุ่ยที่น่าหลงใหล บางสิ่งบางอย่างในตัวข้าเบ่งบานราวกับเมล็ดพืชที่ถูกหลงลืม "เลิกเพ้อได้แล้ว!" พ่อตะโกนใส่ข้าในเย็นวันนั้น แล้วคายมันฝรั่งบดที่กินเข้าไปลงบนโต๊ะอาหาร "สายเลือดของแกไม่เหมาะหรอก! ดูมือลูกสิ ทั้งใหญ่ทั้งแข็งแรง ไม่ได้เอาไว้ทำเรื่องละเอียดอ่อน! เขายัดขนมปังแห้งๆ ใส่ปากแล้วดื่มน้ำจากบ่อเพื่อกลืนขนมปังลงไป "ลูกเป็นชาวไร่ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้" วัลโลรี

"นกยังบินไปที่ไหนก็ได้ แล้วทำไมข้าจะทำไม่ได้?" ความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัวของข้าตอนกำลังแกะสลักฟืนที่พ่อให้ข้าไปเก็บมา ตอนที่ข้ากำลังดำดิ่งอยู่ในความคิด ข้าก็เริ่มฮัมท่วงทำนองโปรด เมื่อข้าเงยหน้าขึ้น ข้าก็เห็นนกกางเขนมาเกาะอยู่ใกล้กับเท้าของข้า "ทำไมเจ้าไม่บินหนีไปล่ะ เจ้าตัวน้อย? ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะหนีไป" ข้าเอ่ยออกไปอย่างนั้น นกตัวนั้นเอียงหัวราวกับรู้สึกสับสน ข้ามองลงไปที่มือของข้า มองที่ไม้ หากมือของชาวไร่คู่นี้แกะสลักขลุ่ยได้ แล้วจะใช้ทำอะไรได้อีก? บางทีเจ้าอาจกำหนดชะตากรรมของตัวเองได้ บางทีเจ้าอาจจะเลือกครอบครัวและคนรักของตัวเองได้ เลือกได้ว่าเมื่อใดที่จะทำงานและเมื่อใดที่จะเต้นรำ เลือกได้ว่าจะเติบโตอย่างไร และเมื่อใดจะรู้สึกเหมือนเป็นเด็ก ข้ารู้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องที่ "อาจเป็นไปได้" แต่แค่ "อาจเป็นไปได้" ก็เพียงพอแล้วสำหรับข้า ข้าเก็บมีดแกะสลักและขลุ่ยลงในกระเป๋า ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากไร่พลางผิวปาก ข้าไม่เคยมองย้อนกลับไปอีกเลย วัลโลรี