Kargabolu'ya vardık. Sonunda Puslu Topraklar geride kaldı. Dağlardan zor yolları aştık. Burada bir hastane vardır diye umuyordum ama neredeyse hiçbir şey yok. Tıpkı cephede olduğu gibi iş yine başa düştü. Korukent civarında kamp kuracağım.

Bugün Çıra Çöplüğü'nden bir karavan dolusu mülteci geldi. Uzun bir yolculuk olsa gerek... Yabancılarla konuşmayı hiç becerememişimdir ama sohbet edecek vakit yoktu zaten. Hemen işe koyulup yaralarını iyileştirmeye başladım. Ölüm kalım meselesi. Maalesef bazısını kaybettik. Aşağıdaki mezarda huzur içinde yatıyorlar. Kuzey rüzgârları onları öbür tarafa taşır umarım. Aralarından birinin yaşayacağını umuyorum. Bacağından ağır yaralanmış fakat hâlâ şansı var. Yaralı olan, Salim, hep gülümsüyor. Sana canımı borçluyum diyor... Şans işte.

Yeni gelenler hemen kurulmaya ve bir şeyler inşa etmeye başladı. Kararlılıkları takdire şayan. Bir Alev Korunağı, diyor Salim. Bazı geceler karavanın yakınlarında geziniyorum. Salim ısrar ediyor. Ateşin etrafında evlerinden, kumlardan ve ürpertici harabeden konuşuyorlar. Çok acıklı. Salim benim âdeta bir nergis gibi, baharın ilk işareti olduğumu söylüyor. Salağın teki... Tatlı bir salak.

Lütfen gözyaşı dökme ve gel yanıma otur. Tıpkı önceden yaptığımız gibi vadiyi izleyelim. Gün batımı ve dökülen yapraklar bizim kısa ve değerli vaktimiz gibi. Pus gelip bu anı bozana kadar son vaktimizi birlikte geçirelim. Gel ve omuzuma yaslan, benim nergisim. Sevgilerimle, Salim