เรามาถึงรูคมอร์แล้ว ในที่สุดก็พ้นจากดินแดนในชราวด์เสียที การเดินทางมาจากภูเขาถือว่าเป็นอะไรที่ยากลำบากทีเดียว ข้าหวังว่าที่นี่จะมีโรงพยาบาลสนาม... แต่มันแทบไม่มีอะไรเลย ข้าต้องลงมือจัดการเอง แบบเดียวกับที่เคยทำในกองทัพแนวหน้า ข้าจะตั้งค่ายในวู้ดการ์ด

คาราวานกลุ่มเล็กของผู้ลี้ภัยจากคินเดิลเวสต์ได้เดินทางมาถึงวันนี้ คงเป็นการเดินทางที่ยาวนานน่าดู ข้าเป็นประเภทที่รับมือกับคนแปลกหน้าไม่เก่ง แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาให้คุยสัพเพเหระ⁣ ข้าต้องปรี่เข้าไปปฎิบัติหน้าที่และทำแผล แม้กระทั่งตอนนี้คนเราก็ต้องสู้กับความเป็นความตาย น่าเศร้าที่ต้องสูญเสียคนที่สู้ไม่ไหว เราให้พวกเขาพักผ่อนที่ห้องใต้ดินด้านล่าง ขอให้ลมเหนือนำพาพวกเขาไปสู่ชีวิตหลังความตายด้วยเถิด ถึงกระนั้นก็มีคนหนึ่งที่น่าจะมีชีวิตอยู่รอดได้ เขามีแผลลึกที่ขา — แต่ไม่น่าใช่แผลฉกรรจ์อะไร ผู้บาดเจ็บที่ชื่อซาลิมนี้เป็นคนขยันยิ้ม เขาบอกว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตข้า... แต่ข้าว่าโชคเข้าข้างเขามากกว่า

กลุ่มผู้มาเยือนที่มาใหม่ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า และลงมือก่อสร้างทันที... ความตั้งใจของพวกเขานั้น... น่าประทับใจนัก ซาลิมบอกว่า สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งเปลวเพลิง คือสิ่งที่พวกเขาจะสร้าง บางคืนซาลิมยืนกราน ขอให้ข้าพักอยู่ใกล้กองคาราวาน ที่รอบกองไฟ พวกเขาพูดคุยกันเรื่องบ้าน ผืนทราย และหายนะที่คืบคลานเข้ามา เต็มไปด้วยความโศกเศร้าทั้งนั้น ซาลิมบอกว่า ข้าเป็นเหมือนดอกแดฟโฟดิล ที่เป็นสัญญาณแรกของฤดูใบไม้ผลิ เขาเป็นตาทึ่ม... แต่ก็น่ารักดี

ขอให้เจ้ากลั้นน้ำตาไว้และนั่งอยู่ข้างกายข้า ให้เราสองคนได้ทอดสายตามองหุบเขาอย่างที่เคยทำกันมาก่อน ยามอาทิตย์ลับฟ้าและใบไม้ที่ร่วงหล่นก็เหมือนกับเวลาอันมีค่าที่แสนสั้นของเรา มาใช้เวลาด้วยกันก่อนที่ชราวด์จะพัดพามันให้หายไปเถอะ เอาหัวมาพิงไหล่ข้าสิ แดฟโฟดิลของข้า เป็นของเจ้าตลอดไป ซาลิม