Dotarliśmy do Rookmore. Wreszcie zostawiliśmy Mgliste Ziemie za sobą. Za górami droga zrobiła się ciężka. Miałam nadzieję, że będzie tu polowy szpital... lecz na próżno. Muszę wziąć sprawy w swoje ręce tak jak na froncie. Założę obozowisko w Woodgardzie.

Mała karawana uchodźców przybyła dziś z Gorejących Pustkowi. Długa podróż. Nigdy nie byłam dobry w kontaktach z obcymi, ale nie było czasu na gadanie. Rzuciłam się w wir pracy, opatrując rany. Walka na śmierć i życie, nawet teraz. Niestety, niektórzy przegrali. Pochowaliśmy ich w krypcie na dole. Niech północne wiatry poprowadzą ich do zaświatów. Jest jeden, który może żyć pomimo tego wszystkiego. Głęboka rana nogi – ale może nie jest aż tak źle. Ranny, Salim, dużo się uśmiecha. Mówi, że zawdzięcza mi życie... Uważam, że po prostu ma szczęście.

Nowo przybyli nie marnowali czasu i od razu wzięli się za rozkopywanie ziemi i budowanie. Robią to... z fanatyczną wręcz determinacją. Salim mówi, że budują sanktuarium Płomienia. Spędziłam z karawaną kilka nocy. Salim nalegał. Słuchałam, jak rozmawiają przy ogniu o swojej ojczyźnie, piaskach i nadciągającej zagładzie. Jakie to smutne. Salim powtarza, że jestem niczym żonkil, pierwsza oznaka wiosny. Głuptas z niego... choć uroczy.

Proszę, powstrzymaj łzy i usiądź przy mnie. Popatrzmy na dolinę jak dawniej. Zachodzące słońce i opadające liście przypominają nam, jak krótki i cenny jest nasz czas. Spędźmy te godziny wspólnie, nim odbierze je nam Mgła. Oprzyj głowę na moim ramieniu, mój żonkilu. Na zawsze Twój Salim