มันเป็นอุโมงค์ที่ดึงดูดใจมาก ถ้ำที่เปิดกว้างเป็นปากที่รอคอย มันคือความมืดที่แสนอบอุ่นและโอบล้อม ที่จะช่วยมอบแสงสว่างอันศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ภายในให้ มนุษยชาติเป็นอายุยังน้อย ยังอยู่ในโลกมาได้ไม่นาน หน้าใหม่และไร้เดียงสา กระหายการสำรวจ เราเป็นดั่งแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ถูกดึงเข้าไป เราย่างก้าวอย่างโอ้อวดในที่ที่เราควรจะเดิน และยืนยืดอกในที่ที่เราควรจะคลาน ใครกันที่อนุญาตให้เราฝ่าฟันความมืดไปได้ ใครกันที่ให้เราเดินลงไปเรื่อยๆ สู่เส้นทางหมุนวนลื่นไถลไร้จุดสิ้นสุดเต็มไปด้วยความมืดมิดที่ท่วมดั่งน้ำขัง ดำดิ่งลงไปเหมือนเศษเสี้ยวของเวลาและสสารที่ลื่นไหลลงสู่ท้องของสัตว์อสูร ข้าเห็นมันอีกครั้ง ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า บางครั้งข้าเห็นว่าตัวเองเป็นแค่เด็ก ไม่รู้ประสีประสาอย่างไร้กังวลจนถึงจุดสิ้นสุด บางครั้ง ข้าคือความมืด โลภและรอคอย เฝ้ามองน้ำนิ่งจากข้างใต้ เป็นนักล่าเหยื่อไร้เสียงร่างกายล่องหนอยู่ทั่วก้นบึ้งของทะเลไร้แสงอาทิตย์ สงบ และอยู่ไกลแสนไกล อีกครั้ง ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

เกลียวนี้วนเข้าข้างใน วนลึกลงไปเรื่อยๆ มีสัณฐานที่ไม่อาจเข้าใจได้ เส้นโค้งแต่ละเส้นคดงอมากขึ้นยิ่งกว่าเส้นที่ผ่านมา ดั่งเหล็กไขจุกค่อยๆ เจาะลงไปในเนื้อ ดั่งงูที่กินโลก และเขมือบตัวเองไปด้วย จนกินไม่ได้อีก อีกครั้ง ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนโลกลืมไป เพราะมันไม่หลงเหลือร่องรอยอะไรไว้นอกจากแรงดึงดูดที่ยังคงหลอกหลอน เมื่อข้ายิ่งดำดิ่งลงไปเบื้องล่างมากขึ้น แรงกดดันที่ยิ่งทวีมากขึ้น โลกที่ไม่ใช่ของข้าอีกต่อไปตั้งสูงตระหง่านเหนือข้า กดทับ ปิดกั้นลมหายใจของข้า ผลักข้าลงสู่ความมืด ข้ากดมือแนบกับผนังของเกลียววนนั้น เพื่อไม่ให้ตัวเองหลงตอนเดินลง กำแพงด้านข้างทั้งชื้นและมันวาว ยิ่งเดินลงไปทางเลี้ยวก็ยิ่งค้นเคี้ยวทุกครั้ง ไม่เท่ากัน ไม่สม่ำเสมอ และพัวพันกันเองอย่างยุ่งเหยิง มันพาข้าลงไปเรื่อยๆ ยิ่งลงไปลึกเท่าไร ข้าก็ยิ่งจับจังหวะของมันได้ มันเหมือนเนื้อหนัง เต้นเป็นจังหวะ และสั่นไหว ยิ่งลึกมันยิ่งเหมือนมีชีวิต

ข้าตื่นขึ้นมาที่ก้นบึ้งของเกลียววน ใต้แก่นกลางของโลก รอบๆ ข้ามีแต่ซากสิ่งมีชีวิต ชิ้นส่วนร่างกายเกลื่อน และกองก้อนเนื้อ มันกลายเป็นวังวนที่เชื่อมอดีตและปัจจุบัน กองวัตถุเหล่านั้นเหมือนจ้องมาที่ข้า ข้าจ้องกลับ ใจหายเพราะเห็นใบหน้าหลายใบ แตกร้าว พังทลาย และผิดรูปไม่เหมือนเดิม มันคือภาพเลียนแบบชีวิตที่ชวนคลื่นไส้ ดวงตาหลอมละลายไหลลงสู่แก้ม ริมฝีปากกลายเป็นของเหลว และศีรษะแตกออกและผลิบานเป็นอวัยวะใหม่ มีใบหน้าหนึ่งดูห่างเหิน แต่กลับคุ้นเคย ความคิดแวบหนึ่งฉุกเข้ามา นึกถึงข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ หรือคำกระซิบบอกต่อ เข้าเป็นคนคนเดียว แต่เขาก็มีหลายคน เขาเป็นนักเดินทางเหมือนข้า เขาอยู่รอบตัวข้า เหมือนมนุษย์เกินไปที่จะเกิดจากหมอก เนื้อแน่นเกินไปที่จะเป็นมนุษย์ หรืออาจยังเป็นมนุษย์ก็ได้ เขาเหมือนหยาดน้ำค้างในตอนเช้า เหมือนรุ่งอรุณของวันใหม่ เหมือนจุดเริ่มต้นของทุกเกลียววน รอคอยให้ใครมาค้นพบ

ใบหน้าบิดเบี้ยวงอเข้าหากัน และทุกคนหายใจเป็นสิ่งมีชีวิตเดียว บางคนมีแผลเป็น เนื้อร้าย และมีไข้ ทั้งดวงตาบ้าคลั่งหรือเสียงกรีดร้อง แต่ทุกคนล้วนเป็นเขาคนนั้น และครู่หนึ่ง ข้าคิดว่าข้าจะกลายเป็นเขาไปด้วย หรือเขาอาจกลายเป็นข้า เพื่อสร้างเกลียววนใหม่ขึ้นมา เพื่อนอนรออยู่ใต้ผิวน้ำ อ้าปากค้าง รอบางอย่าง เพื่อให้ถูกลืม และผุดขึ้นมากินโลกใบใหม่ เงาสะท้อนของเงาสะท้อน เด็กน้อยผู้ไล่ตามเมฆหมอกบนผิวน้ำอันเงียบงัน มองผิด คิดว่าเป็นภาพหนึ่ง และเห็นเป็นอีกภาพหนึ่ง แล้วเห็นอีกภาพ ความทรงจำของวิญญาณที่ถูกลืมไปครึ่งหนึ่ง แต่ยังคงตามหลอกหลอนเสมอ เศษเสี้ยวของสิ่งที่เคยเป็น เงาของตนเองที่ถูกหล่อหลอมและสร้างขึ้นมาใหม่ ทุกครั้งที่ผลักและดึง ต่างมีเสียงครางแผ่วเบา น้ำตาที่ไหลเป็นประกาย หยาดเหงื่อที่หยดออกเป็นไข่มุก เกลียววนยอมทนทรมานกับตัวของมันเองเพื่อมาประจันหน้ากับข้าอย่างเป็นหนึ่งเดียว เกลียววนทรมานโลก เกลียววนคือหน้าของร่างที่อยู่ใต้พื้นทะเล เกลียวหมุนคือสิ่งที่ผลิบานข้างใต้ เกลียวหมุนมีชีวิต มันเป็นอสรพิษ มันเป็นวังวน มันเป็นปาก มันเป็นความอยากรู้อยากเห็นที่กัดกินเรา มันรอเรา มันดักเรา มันเคียวเรา มันเขมือบเรา และทำให้เราเกิดใหม่ เกลียววนเป็นทั้งจุดจบและจุดเริ่มต้นของเรา