ครั้งหนึ่งข้าเคยได้สบตากับไซคล็อปส์สุดโหดที่ใบหูเย็นเฉียบด้วยน้ำแข็งด้วยละ! เชิญเข้ามาล้อมรอบกองไฟแล้วฟังเรื่องเล่าขนหัวลุก! อันตัวข้าทำงานบรรเลงดนตรีอยู่ที่ราชสำนักของวอร์กอธ ท่วงทำนองของข้าถูกใจเขายิ่งนัก จนวันนั้นได้ลิ้มลองไวน์สตรอว์เบอร์รีสีแดงสด! แต่นักแสดงหลักของงานเลี้ยงในครั้งนี้กลับเป็นไซคล็อปส์ที่ "ปราบให้เชื่องแล้ว"! มันถูกล่ามโซ่และสั่งให้เต้นเร่าๆ กับก้อนถ่านร้อนระอุ ถ่านเดียวกับที่ใช้ในเตาไฟย่างหมูสามชั้นและขนมเฮเซลนัทของเรานั่นแหละ! "น่าสงสารเสียจริง" ข้าคิดในใจ ฤทธิ์ไวน์ชวนให้หัวหมุนอยู่ไม่น้อย เมื่อทุกคนหลับ ข้าจึงรวบรวมความกล้าแล้วถือตัวสะเดาะกุญแจแอบย่องเข้าไปในห้องนอนของบีสต์มาสเตอร์ เมื่อข้าปลดปล่อยเจ้ายักษ์เป็นอิสระแล้ว มันก็จ้องมองหน้าตาหล่อเหลาของข้าด้วยสายตาที่เหมือนตะโกนว่า "ข้าจะจับตาดูเจ้า!" จากนั้นก็ทุบผนังคุกใต้ดินออกไปเลย! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้าไม่ได้รับเชิญกลับเข้าราชสำนักอีกเลย

ข้ากำลังจดบันทึกสิ่งนี้ด้วยใจที่เต้นระรัว! หากมีใครพบบันทึกนี้ล่ะก็ จงอ่านเรื่องราวของข้าให้เหล่าคนหนุ่มสาวฟังหน้ากองไฟ และดื่มอวยพรให้กับพลังกายและความกล้าหาญของข้า! ข้าพายเรือพลางฮัมเพลงเบาๆ ผ่านหน้าผาของหุบเขาหิน ทันใดนั้นข้าก็เห็นฟองสบู่ลอยมาจากใต้ผิวน้ำที่เต็มไปด้วยโคลนตม! ในตอนแรก ข้าคิดว่าอาจจะเป็นสัญญาณบอกว่ามีสมบัติจมอยู่ข้างใต้ เรือที่ล่มลงใกล้ๆ ข้าอาจบรรทุกสมบัติล้ำค่ายิ่งกว่าสิ่งใดมาด้วย แต่น่าเสียดายที่ข้ารู้ตัวว่าคิดผิดในทันที! ทันใดนั้นสแน็ปจอว์ที่น่าสะพรึงกลัวก็พุ่งมาตรงหน้าข้า แน่นอนว่าเพราะได้ยินเสียงเรียกอันไพเราะของข้า! มันมีลักษณะเหมือนไวเวิร์นตัวจริง หรือไม่ก็มังกร หลังของมันส่องแสงแวววาวเหมือนยามค่ำคืน! มันขย้ำเรือของข้าจนจมเขี้ยว ข้าเลยแทงกริชไปที่คอของมัน! ข้าหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย แต่กริชของข้าหายไป... และถ้าไม่มีรองเท้าบูตคู่เก่าของข้า ข้าจะติดอยู่ในโคลนถ้าพยายามจะไปเอากริชคืนมา! โอ้ ช่างเป็นสถานการณ์ที่น่าลำบากใจเสียจริง!