ผืนดินเริ่มแห้งแล้งขึ้นทุกวันๆ เมื่อแทรกนิ้วเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงดินที่แหลกสลายจนกลายเป็นเม็ดทราย ข้าปาดเหงื่อที่ไหลจากหน้าผาก หยดน้ำใสๆ อันดูเศร้าสร้อยของข้าร่วงลงสู่พื้น อยากรู้เหลือเกินว่า มันจะหาทางไหลลงไปให้พืชดูดซึมได้หรือเปล่า ข้าสวดภาวนาอย่างเงียบๆ เพราะปากมันแห้งเกินกว่าจะพูดออกมา... แต่เมื่อถึงคราวเสิร์ฟอาหารที่มีอยู่น้อยนิด ข้าจะพยายามยิ้มออกมาให้ได้ ข้าสร้างโรงเตี๊ยมนี้มากับมือ... ดังนั้นจะพักหรือทิ้งที่นี่ไปไม่ได้ ข้าจะทำสวนบนผืนดินแห่งนี้จนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย ดั่งที่บรรพบุรุษของข้าเคยทำ — เอมิลี่ เฟรย์

แสงแดดแผดเผาใบไม้จนไหม้แห้ง ผลไม้และธัญพืชใดๆ ที่เคยงอกงามเมื่อปีที่แล้วก็กลายเป็นฝุ่นธุลีในวันนี้ ข้าเป็นเพียงคนเดียวที่ยังเพาะปลูกได้อยู่ (ซึ่งก็แทบจะทำไม่ได้ด้วย) ข้าให้อาหารมื้อสุดท้าย และอบขนมปังชิ้นสุดท้าย ไม่มีน้ำไว้ทำซุป หรือเบียร์ไว้บริการแล้ว ลูกค้าต่างหดหาย มีเพียงผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น... ซึ่งต่างก็เป็นแผลพุพองและตาบอดเพราะแสงแดด... ภัยแล้งนี้เป็นคำสาปของชนโบราณงั้นเหรอ...? พวกเราทำให้พวกเขาผิดหวังเหรอ...? ทำให้โกรธเหรอ...? ข้าจะไม่ยอมสูญเสียศรัทธาแน่... เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่ข้าเหลืออยู่ — เอมิลี่ เฟรย์

รอดแล้ว! คนของอีสต์ลาพิสได้รวบรวมผู้รอดชีวิตเพื่อออกเดินทางเป็นกองคาราวาน... งานนี้ราชินีเยซมิน่าถึงกับลงมาเป็นผู้นำเอง เมื่อได้ฟังคำพูดและเห็นเส้นผมของนางปลิวไสวไปตามสายลม... ข้าก็รู้ว่าต้องติดตามนางไป ด้วยเปลวไฟแห่งความทุ่มเทและความกล้าหาญ แสงจะส่องสว่างสู่การเริ่มต้นใหม่ ราชินีเป็นคนที่น่ามหัศจรรย์ แน่วแน่ อดทนอดกลั้น แถมยังแจ่มใสและงดงาม ข้าอยากเป็นเหมือนนาง... จะได้สร้างแรงบันดาลใจและทำให้ผู้คนมีความสุขเหมือนที่นางทำ มันปวดใจนะที่ต้องไปจากโรงเตี๊ยม แต่ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิต ข้าจะสร้าง จะเพาะปลูกต่อ... และยึดมั่น โดยเฉพาะเมื่อมีราชินีของข้าคอยนำทางอย่างกล้าหาญเช่นนี้ — เอมิลี่ เฟรย์