İhtiyar Olson'ın parkelerini tamir etmem üç gün sürdü. Bunun yerine vagonunun tekerlerini tamir edeyim dedim ama sonuna kadar burada kalma konusunda kararlıydı. Her şey bahçesinde başladı. Yer yumuşadı, sonra sallandı, nihayetinde küçük bir yarık açıldı ve çürük sazlar yerin dibine gömüldü. Güneş ağardığında arka bahçesi kocaman bir kursağa dönüşmüştü. Çit inşa edeyim, yapıları destekleyim diye acele ettim ama karanlık çöktüğünde onlar da yerin dibine girmişti. Delik giderek büyüyordu. Onu bu noktada evden uzağa yollamalıydım, vagonu kırık mırık dinlememeliydim. Olson'ın kulübesi bu sabah tamamen yok olmuştu, hiçbir iz bırakmadan karanlığa düşmüştü. Önce umarım kaçmıştır diye düşündüm, hiç çığlık sesi falan duymamıştım. Ancak sonradan öğrendim ki bu kursak, sesi de yutuyormuş. Araç gereçlerimi bırakacak, pılımı pırtımı toplayacağım. Olson ve sazları gibi yerin dibine gömülesim yok.