Załatanie podłóg starego Olsona zajęło mi trzy dni. Zaproponowałem, że zamiast tego naprawię koła jego wozu, ale uparł się, by zostać do końca. Zaczęło się w ogrodzie. Ziemia zmiękła, zmieniła się, a w końcu zniknęła razem z więdnącymi pędami w małej rozpadlinie. Kiedy nastał świt, w miejscu jego podwórka ziała dziura. Rzuciłem się do budowy ogrodzenia i wzmocnionych struktur, ale po zachodzie słońca i one zniknęły w otchłani. Dziura rosła i rosła. Powinienem był odesłać go już wtedy, nie zważając na zepsuty wóz. Tego ranka po chacie Olsona nie było już śladu – pochłonęła ją ciemność. Z początku żywiłem nadzieję, że udało mu się uciec, gdyż nie słyszałem wołania ani krzyków. Lecz okazało się, że ta dziura pochłania nawet dźwięki. Odkładam młotek i pakuję torby. Nie zamierzam zostać wciągnięty jak Olson i jego chwasty.