Boğazım kumla doluyor. Ciğerlerime inen tozla nefes alışım ağırlaşıyor. Dışarıdaki öfkeli fırtına hâlâ devam ederken kum tepelerini dağıtıp kumdan hortumlar oluşturuyor. Soğuğu özledim. Masmavi kıyıyı, rüzgârın getirdiği dalgaların güneş ışığıyla parlamasını... İpek hamaklarda kızarmış Yuka paylaşan çocukları... Anılarım bana bir işkence, net bir şekilde hatırladığım bu anılar bana acı veriyor. Boğazım acıyor. Kadimler bizi neden unuttu?