ทรายเต็มคอข้าไปหมด... ยามจะสูดลมหายใจ ฝุ่นก็เข้าปอดเต็มๆ พายุยังคงโหมกระหน่ำอยู่ข้างนอก พัดพากองดินทรายให้กลายเป็นเนินทราย และพัดเนินทรายให้กลายเป็นลมงวง ข้าอยากรู้สึกถึงความหนาวอีกครั้งเหลือเกิน... ชายฝั่งทะเลสีฟ้างามดั่งไพลิน คลื่นน้ำที่สายลมมักโชยมาทักทายนั้นส่องแสงตะวันระยิบระยับ... เด็กๆ แบ่งยัคคาที่ผิวไหม้แดดให้กันอยู่บนเปลผ้าแพร... ความทรงจำอันแสนเจ็บปวด มันสว่างสดใสเกินกว่าจะเอื้อมคว้ามาใกล้ได้... ข้ารู้สึกระคายคอเหลือเกิน เหตุใดเหล่าบรรพชนถึงได้ละทิ้งเราไป...?