"Ömrüm saatlerle ölçülür, eriyip giderek vazifemi yerine getiririm. Zayıfken hızlıyım, şişmanken yavaş. Rüzgâr benim düşmanımdır. Ben neyim?" Bu bulmacayı çözerek Âlim oldum. Açıkçası gayet basit bir bulmacaydı. Daha soru bitmeden "Mumsun" dedim, gözlerim Kadim'in dudaklarındaydı hâlâ. Ben hiç inançlı biri olmadım. Evet, Kadim'in bulmacasını çözdüm, bir Göksel Âlim oldum. Meraklıydım belki de. Dünyanın dört bir yanına seyahat edip irfan peşine düşme fikri çekici geldi ama hiçbir zaman Alev'in müridi olmadım. Yine de görevimi kabul ettim ve Gece Korunaklarına birçok parşömen, birçok sır getirdim. Bir de mum ve okuma gözlüğü, tabii. Gündüz vakti tüm bu bilgiler geride hiçbir iz bırakmadan yok olacak dediler ama bunun basit bir büyü olduğundan adım gibi emindim. Çözülecek bir bulmaca, sönmek üzere olan bir mum gibi... Korunak'ta gezindim, kapıyı dinledim, kapalı girişi gündüz vakti sessiz sakin gözlemledim. Hiçbir kadim, hiçbir oyun göremedim. Korunak'ta sakladığım tüm bilgiler, bir sonraki gün kaybolmuştu. Geriye yalnızca mum kalmıştı. Sönük, yalnız, eriyip gitmiş...