“ช่วงชีวิตข้ามีเวลาไม่กี่ชั่วโมง ข้าเกิดมาเพื่อสละตัวด้วยการถูกกลืนกิน ยามผอม ข้ารวดเร็ว ยามอ้วน ข้าเชื่องช้า ศัตรูของข้าคือสายลม ข้าคืออะไร” นี่คือปริศนาคำทายที่ข้าไขออกและทำให้ได้มาเป็นนักปราชญ์ แต่จริงๆ มันเป็นปริศนาคำทายง่ายๆ เอง “เจ้าคือเทียน” ข้าตอบไปโดยที่ยังอ่านคำถามไม่จบ สายตาข้ายังจ้องมองที่ริมฝีปากของผู้อาวุโสโบราณอยู่เลย ข้าไม่เคยเป็นผู้ศรัทธาเลย ใช่แล้ว ข้าตอบปริศนาทายคำของคนโบราณไป แล้วได้มาเป็นนักปราชญ์แห่งเอมพิเรียน อาจเป็นเพราะข้าสงสัย อยากรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรหากได้ออกค้นหาความรู้จากทั่วโลก แต่ข้าไม่ใช่ผู้ติดตามอันศรัทธาแห่งเพลิงแต่อย่างใด ถึงกระนั้น ข้าก็ยังคงทำตามเสียงเรียกร้อง และนำม้วนคัมภีร์กับความลับมากมายเข้ามาสู่วิหารรัตติกาล พร้อมเทียนแสงและแว่นตาอ่านหนังสือ เขาลือกันว่าความรู้นั้นหายไปโดยไร้ร่องรอยในระหว่างวัน แต่ข้ามั่นใจว่านี่เป็นแค่กลเวทมนตร์ธรรมดาๆ เท่านั้น ปริศนาที่ต้องแก้ เทียนในสายลม ข้าเฝ้าอยู่ในวิหาร ข้าฟังเสียงที่ประตูเฝ้าและมองทางเข้าที่ปิดไว้สนิทนิ่งสงัดในยามกลางวัน ข้าไม่เคยเห็นคนโบราณหรือกลอุบายอะไรเลย ความรู้อะไรก็ตามที่ข้าเก็บไว้ในวิหารต่างหายไปในวันถัดมา ทุกๆ ครั้ง สิ่งที่จะเหลืออยู่อย่างเดียวก็คือเทียน ดับไว้ โดดเดี่ยวในความมืด และละลายแทบหมด