Büyük annem, sevgili Hama, bana doğudaki dağlarda saklanan kadim bir Alev Mabedi hakkında hikâyeler anlatırdı. Ben uyuyakalmadan önce, kutsal parşömenlerden bahsederdi, unutulmuş kitaplar ve dualar iyice uykumu getirirdi... İnsanoğlunun düşkünlüğünü buradan anlıyoruz işte! Yadigârlar ve değerli eşyalar, alevin parlak ışığında parıldayan sunaklar... Böylesine meşhur bir sunak gerçekten kaybolduysa... Belki onu ben bulabilirim! Giren herkesten para alırım! Bir kısmını cebime indiririm! Dua başı bir sikke, bence kulağa fena gelmiyor! Bu hizmet için garanti vermem tabii! Conway ruhu budur işte!

O cahil senelerimi çok iyi hatırlıyorum. Salak gibi diğer herkesten daha ileri giderdim hep. Derinlikler çok ilgimi çekmişti, beni büyülemişlerdi. Ben de uzanıp irfan arayışına çıktım, Alev beni sıcaklığıyla koruyordu. Zaten gençtim, hata yapmaktan korkmuyordum. Hiçliğin dibinde ebediyeti hissettim. Artık hissedemiyorum. Kum saatimde kum kalmadı neredeyse. Alev, yaşlıların adını, benim adım seslendiğinde pişmanlıktan başka bir şey hissedemiyorum. Gezegenimizin çekirdeği değişti... Keşiflerimin etkileri, vadileri ve gençlerimizi birbirinden ayırdı. Başarısızlıktan korkmalıydım, değişimden değil. Geriye kalan tek şey hiçlik, o da hiç hayra alamet değil. Adımı taşlara kazıdım. Tüm başarısızlıklarımı Dikili Taşlara kaydettim. Ben öldükten sonra da hatalarımı muhafaza edecekler. Unutulmaktan korktuğum için son taşa imzamı da attım... Ne kadar da insanlara yaraşır bir hareketti. Bu son his, çok garip bir his. Boş. Soğuk... - Manathor