ยายของข้า ฮามา เคยเล่าเรื่องอารามเปลวเพลิงโบราณที่ซ่อนอยู่ในภูเขาทางตะวันออกให้ข้าฟังก่อนที่ข้าจะผล็อยหลับไป นางจะกล่อมข้าด้วยคำสัญญาเกี่ยวกับม้วนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ หนังสือที่ถูกลืม และคำอธิษฐาน... อนุสาวรีย์โบราณที่เป็นสัญลักษณ์ของความศรัทธา! สมบัติบูชายัญ เครื่องบูชาที่เปล่งประกายท่ามกลางแสงอันอบอุ่นของเปลวเพลิง ถ้kอารามถูกลืมมีอยู่จริง... บางทีข้าอาจจะเจอมันก็ได้! เก็บเงินค่าเข้า! สะสมกำไร! หนึ่งเหรียญต่อการอธิษฐานไม่แย่เกินไปใช่ไหม? ไม่รับประกัน! นั่นคือจิตวิญญาณของคอนเวย์้เชียวนะ!

ข้าชอบนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองไม่รู้อะไรเลย และใช้ชีวิตที่เหลืออย่างโง่เง่า เหวนั่นทำให้ข้าสนใจ เต็มไปด้วยความพิศวงและความน่าเกรงขาม ข้าเอื้อมมือออกไปด้วยโหยหาความรู้ที่ถูกปกคลุมไปด้วยความอบอุ่นของเปลวเพลิง ข้ายังเด็กและไม่กลัวความผิดพลาด ในห้วงลึกนั้น ข้ารู้สึกได้ว่ามันไร้ก้นบึ้ง ข้าไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ทรายในนาฬิกาของข้ากำลังจะหมด เมื่อข้าได้ยินเปลวเพลิงเรียกชื่อผู้อาวุโสที่สุด เป็นชื่อของข้า ข้าก็เสียใจมาก แกนโลกของเราเปลี่ยนไป... ผลกระทบจากการค้นพบของข้าได้ฉีกหุบเขาและความเยาว์ออกจากกัน ความล้มเหลวควรจะทำให้ข้ากลัว ไม่เปลี่ยนแปลง เหวคือสิ่งที่เหลืออยู่ และมันหมายถึงการลืมเลือน ข้าสลักชื่อของข้าลงบนหิน บันทึกความล้มเหลวทั้งหมดของข้าบนเสาโอเบลิสก์ ซึ่งเคงอยู่ได้นานกว่าข้า ความกลัวที่จะถูกลืม ข้าจึงเซ็นชื่อเป็นคนสุดท้าย... ข้านี่ช่างเป็นมนุษย์มากจริงๆ แปลกมากที่ความรู้สึกสุดท้ายนี้ กลวงมาก หนาวมาก — มานาธอร์