...เพิ่งจะกวาดข้ามพรมแดนไปจนถึงตลาด คลื่นนุ่มนวลแตกออกเป็นฟองที่บันไดหลัก "คลื่นแรง" พวกเขากล่าว "ต้นน้ำที่โดนขวางอยู่คงโล่งขึ้นนั่นแหละ"... แต่ข้าคิดต่าง น้ำมีรสชาติแตกต่างออกไป มันสาดเข้าใส่กำแพงด้านนอกของเรา เพิ่มขึ้นสูงขึ้นทุกที... ในสมัยที่ราชินีไพก์มีดปกครองอยู่ เรื่องนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น อาณาจักรของเรากำลังพังทลายลงภายใต้กอร์แมนเดอร์... เรากลายเป็นอาณาจักรที่อ่อนแอเสียแล้ว

ในฐานะเด็กหญิง เงาสะท้อนของตัวเองที่ทักทายข้าอยู่ในแม่น้ำทุกเช้าดูห่างไกล ตอนนั้นข้าตัวเล็กจิ๋ว แม้จะย่อตัวลงเอื้อมแขนเพื่อสัมผัสสายน้ำที่เย็นสบายเวลาผู้คนเดินผ่านข้าไปมาแล้ว ข้าก็ยังแทบจะแตะไม่ถึงก้นของมัน เงาอันเหนื่อยล้าที่สะท้อนกลับมาของข้าใกล้เข้ามาขึ้นทุกวัน สายน้ำหมุนวนอย่างคุกคาม พวกเราอาจจะตกลงสู่อ้อมกอดอันหนาวเย็นของมันในเร็ววันนี้ก็ได้ "แค่ขายบ้านแล้วก็ย้ายไปซะสิ" พวกเขาบอก จะขายให้ใครเล่า? คนอื่นๆ ก็อยากย้ายหนีกันหมดนั่นแหละ!