นักปราชญ์แห่งเอมพิเรียนของเรากำลังเสื่อมถอย เขาเดินช้าลงแล้ว ไม่สามารถไปเยี่ยมวิหารรัตติกาลได้เหมือนแต่ก่อน เขาเป็นผู้นำทางของพวกเรามาหลายสิบปี และตลอดหลายสิบปีนั้น พวกเราก็คารวะบูชาตลอด แต่พักหลังมานี้ เราก็เริ่มแคลงใจ ผู้อาวุโสยังไม่กลับมาเลย ยังไม่กลับมากว่ายี่สิบสองปีแล้ว แต่ก่อนเมื่อผู้อาวุโสไม่ปรากฏเราจะรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง และในวันนี้นักปราชญ์ที่รู้สึกว่าถูกคนโบราณทิ้งและรู้สึกต้องแบกรับหน้าที่ในการตัดสินใจคนเดียว เขาจึงแต่งตั้งผู้สืบทอดขึ้นมา นั่นก็คือ ลูกชายเขาเอง การประกาศสืบทอดนี้ไม่ได้มีพิธีอะไร ไม่มีคำปรึกษา มีเพียงถ้อยคำแถลงที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากอันโรยแรง แต่พวกเราแทบไม่เคยเห็นหน้าเด็กคนนั้นเลย เขาไม่ใช่ผู้อาวุโสสักนิด เขาไม่เคยก้าวเข้าไปในวิหารโดยไม่มีใครไปด้วยเลย บางคนก้มหัวให้ ยังคงยึดมั่นในความเคารพที่มีให้แต่ก่อน แต่หลายคนก็ไม่ยอมก้มหัวให้ ดวงตามีแต่ความเคลือบแคลง หรือนี่จะเป็นจุดจบ ข้ากลัวว่าเหล่าคนโบราณจะไม่กลับมาหาเราอีกแล้ว