เปลวไฟลุกไหม้บนหลังคาของซุรัทส์เรสท์ เรามาสายเกินไป พวกเขามาจากเรเวนส์คีป และหนีไปแล้ว ตอนนี้ซุรัทส์เรสท์เป็นกองเพลิงแห่งความบ้าคลั่ง ข้าตัวสั่นเทิ้มกับสิ่งที่ได้เห็น หากเป็นท่านแม่จะทำอย่างไรบ้างนะ? คงจะออกเดินทางก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ทิ้งสัมภาระทั้งหมดไว้ ไปอย่างรวดเร็วและเงียบสงัด ดั่งถูกพัดพาไปตามสายลม เส้นทางสู่ลองคีปนั้นอันตราย... แต่เราต้องไป ขอให้ความรุ่งเรืองมาสู่ไพก์มีด เหล่าบรรพชนจงเจริญ — เยซมิน่า

พบการยกย่องบูชาแห่งเยซมิน่า หลังจากที่กำจัดยอดนักสู้วูกาฮ์ได้ในเสาแห่งการสรรค์สร้าง

ข้าควรจะตื่นอยู่ แต่ข้าเปล่า พวกมันบุกค่ายของเราในเวลากลางคืนด้วยความดุร้ายที่ไม่คาดฝัน เสื้อคลุมขนสัตว์ของพวกมันกระดำกระด่างไปด้วยจุดสีแดงเข้ม ที่ตอนนี้จางลงเป็นสีสนิมด้าน เราได้ข้ามเข้ามาในเขตแดนใหม่ของพวกมัน พี่น้องชายหญิงของข้าตายไปกว่าครึ่ง แอบซินธ์จากต้นชะเอมฉุนนๆ ที่เคลือบไว้ช่างร้ายกาจและขื่นขม ทำให้ริมฝีปากของข้าชา ข้าต่อสู้เพื่อพวกเขา ข้ายกขวานของข้าขึ้นก็เพื่อพวกเขา เกราะของข้าถูกฉีกออกไปแล้ว มือของข้าเปื้อนสีแดงฉานตลอดไป เราไม่ควรข้ามผ่านสมรภูมิวูกาฮ์นั่นเลย ท่านแม่ ได้โปรดอย่าสิ้นหวังในตัวข้า เรามีสายเลือดเดียวกัน ข้าจะอดทนเพื่อพวกเขา และข้าจะไม่ล้มเหลวอีก — เยซมิน่า

ข้าไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ตกที่ด้านนี้ของภูเขาอีก ยามเย็นสดใสกว่านี้มากเมื่อครั้งข้ายังเด็ก มีม่านหมอกอันมีชีวิตชีวาของดอกลาเวนเดอร์หรือต้นองุ่น ผสมผลส้มและดอกดาวเรือง เป็นสีแดงก่ำก่อนเวลาค่ำมาเยือน แต่ตอนนี้มีแต่สีเทา ข้าภาวนาให้เหล่าบรรพชนช่วยปกปักษ์รักษาคาราวานเหนือ ด้วยความรุ่งโรจน์และแสงสว่างของพวกเขา ข้าเชื่อมั่นในไซรัส ข้ามองเห็นลองคีปแล้ว... ผู้คนของข้าต่างเหนื่อยล้า แต่เรายังพักไม่ได้ เราต้องเร่งฝีเท้าขึ้นอีก เพื่อวิญญาณทุกดวงที่เราต้องสูญเสียไป ข้าได้รับบทเรียนมาแล้ว เพราะฉะนั้นเราต้องรีบเดินทางให้ไว ข้ามีความรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกถึง... อันตราย ความรู้สึกว่าข้าจะอยู่ต่อไปไม่ได้ และต้องก้าวเดินไปอย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง... เหตุใดข้าจึงสลัดความกลัวนี้ออกไปไม่ได้กัน? ไม่สิ นี่มัน... ลางสังหรณ์เหรอ? — ราชินีเยซมิน่า