หยุดบ่นปากสั่นอันขี้ขลาดของเจ้าแล้วฟังข้านะ! ข้าวางแผนที่จะนำพรแห่งเพลิงกลับมาแล้วปัดเป่าคำสาปอันโหดร้ายนี้ออกไป! ก่อนอื่น เราต้องสร้างเตาไฟดีๆ โคมระย้า อ๋อ แล้วก็เทียนเยอะๆ เลย ขั้นสอง เราต้องไปหาศัตรูที่อ่อนแอกระดูกเปราะเพราะไม่ได้กินนมตอนเด็ก ขั้นสาม เราจะบดมันให้เป็นชิ้นๆ ขั้นสี่ โยนกระดูกเปราะน่าสมเพชของมันลงไปในกองไฟเพื่อเป็นการบูชาอันศักดิ์สิทธิ์ แล้วเราก็เต้นรำจนกว่าไฟจะมอด! เราจะร้องเพลงด้วยก็ได้แต่ข้ารู้จักอยู่เพลงเดียวคือ "บทกวีแด่ไพก์มีด" ถ้าเจ้ารู้จักเพลงอื่นจากเจ้าวัลนักกวีนั้นก็มาร่วมร้องได้เลย!

ห้องโถงนี้ดูอึมครึมยิ่งกว่าอะไรดี... ความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร์ไม่เห็นต้องน่าเบื่อขนาดนี้เลย เติมความจี๊ดจ๊าดเข้าไปหน่อยคงได้เนอะ? ข้ามีความคิดดีๆ แล้ว บัลลังก์ที่ทำจากกระดูก ลองนึกภาพสิ สยดสยอง น่าเกรงขาม มืดหม่นได้ใจ ใช่ ก็ตรงโจทย์อยู่นะ... แต่จะอ้อมค้อมไปทำไมในเมื่อเจ้าสามารถนั่งเล่นบนกองกระดูกศัตรูได้ โอ๊ย ข้านี่เก่งสุดยอด คิดถึงสัญชาตญาณนักตกแต่งภายในของข้าจริงๆ ดีนะที่ข้าไม่ใช่ผู้วายชนม์

หากท่านแม่อยู่ที่นี่ ท่านคงแขวนโคมระย้าเอาไว้ จุดเทียนวางทั่วทุกมุม หยิบหนังสือเล่มเก่าออกมาปัดฝุ่น แล้วอ่านนิทานให้ข้าฟัง เสียงอันไพเราะอบอุ่นของนางจะดังก้องไปทั่วห้อง ไม่ต่างกับแสงเทียน ข้าฟังแม่เล่าเรื่องได้เป็นชั่วโมง ทุกอย่างช่างอุ่นสบายใต้ผ้าห่มถักมือสีส้มที่ย้อมด้วยหญ้าฝรั่น ข้าจะจิบชาคาโมมายล์ใส่น้ำตาลแล้วผล็อยหลับอย่างสุขใจ แต่ท่านแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ความมืดคือบ้านหลังใหม่ของข้า