Przestańcie kłapać tymi żałosnymi ząbkami i słuchajcie. Mam plan odzyskania błogosławieństwa Płomienia i zniesienia tej potwornej klątwy! Po pierwsze, zrobimy porządne źródło światła – żyrandol z wieloma świecami. Po drugie, znajdziemy jakiegoś słabeusza o kruchych kościach, który w dzieciństwie pił za mało mleka. Po trzecie, rozwalimy go na kawałeczki. Po czwarte, wrzucimy jego żałosne kosteczki do ognia jako świętą ofiarę i będziemy TAŃCZYĆ, aż Płomień nam wybaczy! Moglibyśmy też śpiewać, ale znam tylko „Odę do Pikemead”. Jeśli znacie jakieś pieśni tej trubadurki Val, przyłączcie się!

Te grobowce wyglądają tak ponuro... Kto twierdzi, że wieczne potępienie musi być takie nudne? Możemy z łatwością nadać mu odrobinę animuszu, nieprawdaż? Mam pomysł: tron zrobiony z kości. Wyobraź go sobie. Straszliwy. Zatrważający. Upiorny. Tak, to trochę banalne, ale... na co ci subtelność, jeśli możesz relaksować się na szczątkach swych wrogów? Jestem genialny. Brakowało mi tej zabawy w architekta wnętrz. Szkoda, że jestem nieumarły.

Gdyby mama tu była, powiesiłaby żyrandole, ustawiła świece w każdym rogu, odkurzyła księgi i przeczytała mi opowiadanie. Jej ciepły, melodyjny głos wypełniłby pomieszczenie niczym fala światła. Słuchałabym godzinami, otulona jej ręcznie wydzierganym, pomarańczowym kocem zabarwionym szafranem. Sączyłabym słodzoną herbatę z rumianku i łagodnie zasypiała. Ale mamy tu nie ma. Ta ciemność jest moim nowym domem.