คนที่ข้าฝังไม่ใช่พ่อของข้าอีกต่อไป เขาเป็นคนละคนไปแล้ว เขามีจิตใจอันบิดเบี้ยวที่ถูกครอบงำด้วยดาบจากดวงดาวที่ไม่ควรตกมาอยู่ในมือของเขา เขาพบดาบเล่มนั้นตอนข้ายังเด็ก หลังจากนั้นข้าก็เห็นเขาก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารที่ไม่ซ้ำกันทุกคืน ผมยาวมันเหนอะหนะที่บางลงของเขาปกคลุมใบหน้าไปจนถึงตักที่วางดาบไว้ ในสายตาของข้า คอที่หักลงไปทำให้เขาดูเหมือนต้นหลิว เขาไม่ยอมหันมาสบตาข้าด้วยซ้ำ “บอกข้าที ฝาแฝดของเจ้าอยู่ที่ไหนกัน เจ้าตัวเล็ก” เขาพึมพำกับดาบ “จงมาที่นี่ มาเติมเต็มตัวข้าอีกครั้ง” หลายปีผ่านไปจนถึงตอนนี้ ข้านั่งก้มหน้างุดอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนกับพ่อ ความปรารถนาสุดท้ายของเขาคือการถูกฝังไปกับดาบ ข้าทำตามที่เขาต้องการ ข้าทำในสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่นะ เขาไม่ได้ตายด้วยคมดาบ แต่ดาบนั้นพรากชีวิตเขาไป...

นามมาแล้ว อาณาจักรของเราเคยแห้งแล้ง พื้นที่รกร้างที่ไม่มีที่สิ้นสุดทอดยาวไปทุกทิศทาง และท้องฟ้าเบื้องบนก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำมันดินสีดำเหนียวเหนอะหนะ จากนั้นท้องฟ้าก็แตกแยกออก เผยให้เห็นท้องทะเลที่ส่องแสงระยิบระยับ ฝนดาวตกถล่มลงมา ทิ้งร่องรอยแห่งสีสันและลมแรงแต่งแต้มอยู่บนขอบฟ้าของเรา เมื่อตกมาถึงพื้น ก็ทลายผืนดินของเราจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในไม่ช้า ป่าของเราก็ปรากฏทิวเขา หุบเขา และผืนน้ำ แต่ไม่ใช่ว่าดาวทุกดวงจะมอบชีวิตให้ บางดวงก็พยายามพรากชีวิตไปเช่นกัน ดาบสองเล่มตกลงมาจากฟากฟ้า เล่มหนึ่งเล็กและอีกเล่มหนึ่งใหญ่ ดาบทั้งสองตกกระแทกเข้ากับยอดเขาอะลาบาสเตอร์ของเรา ดาบเล่มหนึ่งหลับใหลอยู่ใต้หิมะที่เพิ่งตกลงมาและดอกหรีดที่เบ่งบาน อีกเล่มหนึ่งหล่นลงไปในปากถ้ำที่แหงนขึ้นฟ้า มันเป็นลางร้ายหรือไม่ หรือเป็นของโบราณจากการต่อสู้กันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด หรืออาจจะเป็นของขวัญจากเหล่าบรรพชน เราไม่อาจรู้ได้เลย