เราเจอพายุหิมะระหว่างทางไปยังเสาโอเบลิสก์ ข้าเดินฝ่าลมพายุที่โหมกระหน่ำด้วยความมั่นใจในเป้าหมายของตัวเอง แต่พอหันกลับไปลากผู้ช่วยคนใหม่ ใบหน้าสีชมพูของนางก็หายไปท่ามกลางจุดสีขาว "ฟราน!" ข้าตะโกน คำตอบของเธอดังก้องไปไกลหลายไมล์ จากนั้นเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวก็สั่นสะเทือนไปถึงแก่นแท้ ข้ารีบวิ่งไปหานาง ทะลุผ่านม่านหิมะ เมื่อเห็นนางอีกครั้งในที่สุด นางกำลังขดตัวอยู่ใต้แร้งที่ซ่อนตัวอยู่ในสายลมที่พัดแรง ข้าพบว่านิ้วมือที่เย็นเฉียบของข้าพันรอบก้อนหินและขว้างมันอย่างสุดแรง เจ้าแร้งล้มลงอย่างสับสน ข้าเหยียบมันจนรู้สึกว่ากะโหลกของมันยุบ จากนั้นก็แข็งค้างไป ข้าคิดว่าฟรานพูดกับข้าในขณะที่เธอหยิบตัวอย่างกระดูกขึ้นมา ลูบมือไปบนปีกของมันอย่างบ้าคลั่ง แต่ข้าไม่ได้ยินอะไรเลย ข้ามองไปที่ใบหน้าของนางและเห็นแก้มสีชมพูมีเลือดไหลทะลักออกมา ถูกกรงเล็บทึ้งเนื้อ "นางไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเดิม" ข้าคิด "ข้าเองก็ด้วย" — ลอเรนน์ คริม

เมื่อเราพบการปลอบโยนจากพายุหิมะที่นี่ เราก็ดีใจที่ได้มีที่หลบภัย ก้อนหินที่อยู่ทางซ้ายและขวาดูเหมือนโครงสร้างหินท่ามกลางสายลมที่พร่ามัว ข้าเพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ได้ถูกล้อมรอบด้วยหิน แต่มีเพียงซี่โครงเท่านั้น ซี่โครงช้างขนาดยักษ์ที่เก็บรักษาไว้อย่างดีของจริง กระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางขา 6 ขา เราตัดสินใจที่จะตั้งรกรากและเก็บตัวอย่าง โดยส่วนใหญ่เป็นเพราะฟรานตื่นเต้นที่จะได้ค้นคว้าโครงกระดูก นางเรียกโครงกระดูกนี้ว่า "ออนนี่" เพราะว่า"ตัวอักษรดูเหมือนสัตว์มีหางที่มีขา 6 ขา กำลังก้มลงดื่มน้ำ" นางยิ้มกว้างและปัดฝุ่นออกจากกระดูกอ่อน แต่ข้าแทบจะมองนางไม่ได้ รอยแผลบนใบหน้าของนางยังคงสดอยู่ และข้ากลัวว่านั่นเป็นความผิดของข้า ข้าอาจจะทำให้นางมีแผลเป็นบนใบหน้าก็ได้ บางทีการปล่อยให้นางอยู่ด้วยจะทำให้ข้าสำนึกผิดได้ — ลอเรนน์ คริม

ถ้าตัวอย่างข้อมูลไม่ตรงกัน ข้าคงคิดว่าทฤษฎีนี้เป็นเพียงเรื่องตลก แต่จริงๆ แล้วเป็นอย่างนั้น โครงสร้างของกระดูกยักษ์เหล่านี้คล้ายกับตัวอย่างแร้งปีกขาว ที่เราเก็บมาในช่วงพายุหิมะครั้งนั้น มีความสัมพันธ์ทางประวัติศาสตร์ที่นี่ มีสายเลือดบรรพบุรุษเดียวกัน ไม่ใช่แค่โครงกระดูกที่นี่เท่านั้น แต่ใน คินเดิลเวสต์ ด้วย ทุกอย่างชี้ไปที่มังกร ทั้งหมดนี้ทำให้การค้นคว้าเสาโอเบลิสก์ของข้าเสียสมาธิ แต่ข้าหวังว่าจะสามารถถอดรหัสสิ่งเหล่านี้ได้ในไม่ช้านี้ ขอเพียงให้มังกรไม่จับข้าได้ก่อนเท่านั้น — ลอเรนน์ คริม