วันใหม่ ข้าคนใหม่! การเดินทางของข้าไปยัง ยอดอัลบานีฟ เริ่มต้นได้ดี อากาศที่ด้านนี้ของภูเขาสดชื่น และข้าสามารถเดินทางได้โดยปราศจากภาระหลังจากทิ้งวงดนตรีและพิณไว้ข้างหลัง ข้ายังพบหอสังเกตการณ์ที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้และได้เกราะเก่าและชุดชั้นในที่อบอุ่นมาด้วย! ของพวกนี้จะช่วยเตรียมข้าให้พร้อมสำหรับการเดินทางข้างหน้าได้เป็นอย่างดี... และเกราะทำให้ข้าดูเหมือนชาวเหนือ! ข้าจะทำตัวเหมือนทหารที่หลงทางหากหน่วยลาดตระเวนจับข้าได้ ด้วยวิธีนี้ ข้าก็ไม่ต้องเจ็บตัว และข้าจะมีชีวิตไปอีกวัน! สิ่งที่สร้างแรงบันดาลใจ... บางทีข้าอาจหยิบปากกาขึ้นมาและเขียนมันลงไป... ข้าไม่ใช่นักแต่งเพลงอีกต่อไป แต่นิสัยเก่ามันเลิกยาก!

ข้าเจอกับกองลาดตระเวนอย่างที่กลัว! แต่โชคเข้าข้างข้าอีกครั้ง ข้าโน้มน้าวให้ทหารเชื่อว่าข้ามาจากแผนกไม้โดยแสดงรอยด้านที่มือของข้าจากการบรรเลงพิณมาหลายปีให้พวกเขาดู พวกเขาซื้อมันมา! พวกเขาเรียกข้าว่า "พลทหารลอฟต์" ข้าไม่ได้เอ่ยชื่อปลอม ข้าคิดว่าพวกเขาคงไม่รู้จักข้าจากอดีตนักดนตรีอยู่แล้ว แถวภาคเหนือนี่เขาให้เล่นดนตรีในพื้นที่ห่างไกลไหมนะ ใครจะรู้ ข้าได้รับมอบหมายให้ซ่อมแซมหอคอย แต่ข้าแอบหนีงานมาเพื่อไปชมทิวทัศน์ที่สวยงามนี้ เมื่อข้าตะโกนว่า "เสียงสะท้อน!" ภูเขาก็สะท้อนเสียงเรียกของข้าด้วยเสียงก้องกังวานอันนุ่มนวล มันน่าทึ่งจริงๆ ข้าเพียงแค่ ต้องไปดูภูเขาให้มากขึ้น บางทีข้าอาจจะขอให้หัวหน้าของข้าไปประจำที่อื่น