สุสานนี้อุทิศให้แก่ผู้ที่จากไปโดยไม่มีครอบครัวมาร่วมพิธีฝังศพ วิญญาณหลงทาง ไร้นาม ไร้เรื่องราวเล่าขาน ไม่มีพินัยกรรมที่เซ็นชื่อ เหล่าคนแก่เฒ่าผู้กลายเป็นผุยผง ฝากแต่เถ้าถ่านไว้ทั้งที่ควรฝากความรุ่งเรืองและปัญญาไว้ ผู้พเนจรไร้สหายที่จะร้องเพลงไปด้วยกัน ชื่นชมกัน หรือเช็ดน้ำตาให้กัน เหล่าเด็กน้อยผู้สิ้นลมหายใจก่อนที่เสียงหัวเราะจะก้องไปทั่วท้องฟ้า เราสลักอักษรย่อชื่อพวกเขาไว้ในใจ จดจำพวกเขาไว้ให้อยู่กับเราตลอดไป เรารับแบกภาระตัวตนของพวกเขาไว้ แม้จะบอบช้ำและยับเยินสักเท่าไร เราระลึกถึงผู้ที่หายจากไป กลับไปสัมผัสความเศร้าโศกแห่งอดีต ความปวดร้าวที่ยังก้องสะเทือนจากบาดแผลที่กำลังสมาน เพื่อให้มันปริแตกออกอีกครั้ง ให้มันลุกลาม และให้มันพาเราจมดิ่งลงไปในความเศร้าหมองในคืนใด แม้ความทรงจำเหล่านั้นจะเจ็บปวด แต่เราก็เก็บมันไว้ในหัวใจเราเสมอไป เพราะเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่อาจเทียบได้กับการเลือนหายไปไปกับความมืด

มือหลายคู่ ยื่นออกไป หยิบจับ ไขว่คว้า ขูดข่วน หาความหมาย หาความทรงจำ หาทุกสิ่ง หาความว่างเปล่า