ไงเดวิส หวังว่าเจ้าจะสบายดีนะ ข้ามีเรื่องด่วนจะขอร้องเจ้า เจ้ารู้จักฤาษีจากบนเขาที่อยู่หลังหุบเหวที่มาที่นนี่เป็นครั้งคราวนั่นไหม ผู้เฒ่าประหลาดสวมชุดหนังสัตว์ คนที่รับแลกอเมทิสต์เป็นเสบียงน่ะหรือ เขาแวะมาอีกครั้งอยู่นะ แต่ครั้งนี้ไม่ได้เอ่ยขอสมุนไพร เครื่องเทศ หรือพืชผักอะไรเลย เขาขอร้องให้เราเอายามาให้ แต่ยาเราหมดเกลี้ยงเลย แม้แต่ถุงอเมทิสต์ที่เขากำแน่นด้วยมือเหี่ยวย่นก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย พอเราได้ของชุดใหม่มา ช่วยเก็บบางส่วนไว้เผื่อให้เขาได้ไหม จริงที่ทหารของเราย่อมมาก่อน แต่ตาแก่นั่นก็ดูสิ้นหวังมาก ถ้าเจอเขาอีกก็เก็บยาไว้ให้เขาสักหน่อยดีกว่า จะว่าไปก็ขอให้เราเจอเขาอีกครั้งเถอะ อายุปูนนี้แล้วต้องมาเดินทางแบบนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หนึ่งวันผ่านไป หิมะแช่โลกข้างนอกให้หยุดนิ่ง แต่หัวใจของข้านั้นยิ่งเต้นยิ่งหนักอึ้งขึ้น ทุกค่ำคืนหนาวขึ้นเรื่อยๆ ราวกับพยายามเอาชนะความหนาวของคืนที่ผ่านพ้นไป ข้าอยากได้ไออุ่นของเจ้าจริงๆ อามิลี วันนี้เก้าอี้ของเจ้าได้พังไปแล้ว ข้าพยายามซ่อมมันแล้วแต่หลังข้าบอกไม่ไหว แต่ข้าก็ทำใจทิ้งมันไม่ได้ ข้าปล่อยมันไว้อย่างนั้น ให้เป็นซากของอดีต ไร้ประโยชน์ มีแต่จะทำให้เจ็บปวดทุกครั้งที่มอง นี่มันวันอะไรกัน ถ้าเจ้ายังอยู่เจ้าคงปลอบข้าไปแล้ว ข้ามักจะไปเจอเจ้าอยู่ในสวน ท่ามกลางดอกไม้สีม่วงที่เจ้าชอบ เส้นผมของเจ้าพลิ้วไหวในสายลม ยังกับกลีบดอกไม้ในนั้น เจ้ามักจะหันมาหาข้า แล้วประกายแสงในดวงตาของเจ้าก็จะเติมเต็มหัวใจที่หม่นหมองและหมดไฟของข้า ภาพที่เจ้าเป็นสายลมสีม่วงอ่อนนี้เป็นความทรงจำเดียวที่ข้าอยากจดจำเจ้าไว้ เมื่อข้ามองไปที่ดอกไม้ฤดูหนาวข้าก็อยากเห็นแต่เจ้า ข้าไม่อยากนึกถึงเจ้าเมื่อมองซากเก้าอี้เก่าๆ แต่ข้าจะทำได้อย่างไรกัน เพราะข้าเห็นเจ้าในทุกหนแห่ง ทั้งตอนสุขและตอนโศก แต่ถ้ามีโอกาสอีก เราจะหนีไปด้วยกันอีกแน่นอน ข้าจะเลือกเจ้าเสมอ เจ้าอเมทิสต์น้อยของข้า

เจ้าอยู่ในทุกลมหายใจที่ข้าสูด ในน้ำตาทุกหยดที่รินไหล และทุกความฝันที่มาเยือน