Zawsze byłeś moim ulubionym siostrzeńcem – tyle w tobie młodości i werwy! Moje stare kości dokuczają mi, Oskarze. Nie jestem w stanie opiekować się bujnym pastwiskiem... Szkoda! Tyle tam kwitnącej i dojrzewającej obfitości! To doskonałe miejsce dla takiego młodziana jak Ty. Pozostawiam to spokojne gospodarstwo pod Twoją pieczą!

Te pustkowia są teraz zdewastowane przez pełzające pędy! Przebijają się przez glebę szybciej, niż nadążam je ścinać! Wstrętne, plujące żółcią i solanką paskudztwa! Pola gniją, rozkład szerzy się głęboko... Pastwiska są już nie do uratowania! Do diabła z tym wszystkim! Zacznę gdzieś indziej, a tę ziemię oddam temu głupcowi, Oskarowi. Nigdy go nie lubiłem. Zasmarkany bachor.