Co za strzał! Ptak runął w dół, trzepocząc skrzydłami i skrzecząc. W jego zaciśniętych szponach tkwiła... wiadomość! Ciężko było ją wydobyć. Dasz wiarę?

Drogi bracie, nie martw się, jestem cała i zdrowa. Łucznicy nigdy nie dorównają mi szybkością, a w straży granicznej brakuje ludzi. Wydostałam się z Wyjącej Grani i dotarłam do Biesiadnej Kniei, nim żołnierze zdążyli się zmobilizować. Lord Vorgoth oszalał, Talionie. Jego umysł opętała Mgła! Okłamał nas. Król Gormander nie jest zagrożeniem! Nie mogę walczyć za tę sprawę, a moje blizny są na to dowodem. Noszę je z dumą, wiedząc, że postąpiłam słusznie. Proszę, przyjedź. Pożegnaj wojnę. Odwróć się do niej plecami. Brakuje mi cię, Skrzacie. Athalan

Wiem, że walczyłeś w bitwie nad mostem! W oczach ocalałych kryło się przerażenie. „Mgła” – powtarzali drżącym głosem. „Mgła zakryła wszystko”. Mimo tego armie Vorgotha ruszyły w bój. Powiedz mi: czy wdychałeś ją? Czy wciąż tam jesteś, braciszku? Wciąż dowodzisz stadkiem? Obserwuję dolinę, gdy słońce stoi w zenicie, lecz nie widzę żadnego ruchu. Przykładam ucho do ziemi, lecz nie słyszę marszu ciężko obutych stóp. Jeśli tam jesteś, daj mi znak, Talionie. Wyniosę Cię na plecach, jak za dawnych czasów. Twoja siostra, Athalan

Do Strażnika Północy, lorda Vorgotha, Ty plugawy, bezrozumny niegodziwcze. Jesteś szaleńcem, ledwie cieniem prawdziwego przywódcy! Chcę, byś wiedział, że wykonywanie Twoich rozkazów przyprawia mnie o mdłości i spłacam ten dług krwią. Żadna armia Cię nie ochroni. Przekroczę każdą rozpadlinę, wespnę się na każdą górę i pokonam najdotkliwszy chłód. Pokonam wszelkie ograniczenia ludzkiego ciała, by Cię odnaleźć. A gdy to zrobię, nie spudłuję. Przysięgam na honor mego brata. Athalan Skree

Pod tym pradawnym mostem, pośród wielu poległych na polu bitwy, leżał łuk. Pewnie należał do nieszczęsnego dowódcy pochłoniętego przez Mgłę.