Zawsze mi się wydawało, że stanie na warcie będzie najnudniejszym zajęciem na świecie. Ależ się pomyliłem. Wciąż coś widzę w oddali – przemieszczające się między podmuchami wiatru, skryte we mgle. Jest w pobliżu grobowca w dolinie, więc wydawało mi się, że to po prostu kolejny upadły. Bezmyślna szkieletowa marionetka... ale coś jest nie tak. Spogląda w moją stronę każdej nocy. Nie jestem w stanie dojrzeć tego czegoś, ale czuję to spojrzenie. Na wpół żywe, na wpół umarłe... Może to jakiś przybysz z zaświatów z okazji Święta Upadłych. Mój list z rezygnacją już wysłany, nie mogę się doczekać, aż wrócę do jakiejś nudnej pracy.