Olric zawsze dziwnie postrzegał rzeczy. Tam, gdzie ja dostrzegam niebezpieczeństwo, on widzi cuda. Zwłaszcza te przeklęte rośliny – podstępne winorośle. Jadowite, pełne trucizny, strzelające bóg wie czym do wszystkiego, co się rusza. Zaciągnął mnie aż tutaj, uśmiechając się jak dziecko. Powiedział, że nigdy nie widział tylu w jednym miejscu. Kazał mi patrzeć, a potem pozwolił, by jeden go trafił. Prosto w głowę. Zaśmiał się, jakby to było nic. Wydawało mi się, że zwariował. Ale wyglądał... dobrze. A nawet lepiej, jakby coś na tym zyskał. Też chciałem spróbować. Naprawdę. Ale nie mogłem się zmusić. Może po prostu jestem tchórzem.