เซลล์ไม่เพียงแต่ปนเปื้อนเท่านั้น พวกมันยังดูดซับด้วย โดยการทำลายสสารธรรมชาติและเปลี่ยนให้เป็นสิ่งใหม่... พวกมันสร้างวงจรแห่งพลังงานและการเติบโต! ข้าจะต้องเข้าใจมัน... จึงทดลองเพิ่มกับละอองชราวด์ และศึกษาว่ามันทำงานยังไง ข้าอยากอยู่ที่นี่มากกว่าอยู่กับชาวบ้าน... พวกนั้นทำข้าเสียพลังงานไปจนหมด ของเหลวในหม้อต้มใหญ่ดำ ที่กวนแล้วกวนอีก แล้วก็กวน... ทำละลายมันอย่างช้าๆ เปลี่ยนแปลงมัน ครั้งหนึ่งข้าจ้องมันนานเกินไปขณะที่กวนอยู่... ข้ารู้สึกเหมือนมันจ้องกลับ คงเพราะข้าแก่แล้ว ไม่ก็เหงา — ไอคอร่า

ข้าเสียสติไปแล้ว ข้ารู้ตัวดี วันเวลาหลายปีที่อยู่ตัวคนเดียวทำให้จิตใจข้าเปราะบาง ความว่างเปล่า กระเพาะนั่น ด้านในของหม้อต้มใหญ่ดำ กำลังวนเวียน เฝ้ารออยู่ หมุนวน ปกคลุมจิตใจข้าด้วยกลิ่นอันหอมหวานชวนคลื่นเหียน... มันกระซิบกระซาบเรียกหาข้า ข้าไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่มันพูดหรอกแต่... มันรู้ มันรู้ว่าข้าว่างเปล่า มันเองก็ว่างเปล่า หิวโหย พวกเราไม่ต่างกันเลย — ไอคอร่า

กระเพาะนั่นอดอยากเมื่อมันเรียกหาข้า เปลี่ยวเหงา โหยหาเหมือนเช่นข้า ข้าไม่มีทางเลือกอื่นและมันก็รู้ ถูกกัดจมคมเขี้ยว แหลมคมเหมือนใบมีด ตัวข้าถูกฉีกกระชากออก ข้าลื่นไถลไปใต้ลิ้นของมัน หมุนวน ถูกความอบอุ่นของมันบีบคั้นจนหายใจไม่ออก มันโอบกอดข้าไว้ภายใน พวกเราไม่ต่างกัน พวกเราเป็นหนึ่งเดียว ใยเนื้อหนังของข้าจึงว่างเปล่า หลุม ข้าคือหลุมที่ว่างเปล่าและหิวโหย ข้าคือความว่างเปล่า ความไม่มี ปราศจากสิ่งใด มีอยู่น้อยนิด มีอยู่มากมาย มีอยู่ทั้งหมด ห้วงเหวนั้นเอง