วันนั้นเป็นวันแห่งการเลือกสรร เหล่าคนโบราณมาถึงตอนอาทิตย์อัสดง สวมผ้าคลุม และซ่อนใบหน้าไว้ใต้หมวกทองคำ อีธานลูกชายข้ากำลังมีสมาธิตั้งมั่นอยู่ ทันทีที่ปริศนาถูกเอ่ยออกมา เขาก็ตอบก่อนที่คนอื่นจะเข้าใจคำถามด้วยซ้ำ ข้าคิดว่าแม้แต่เหล่าคนโบราณเองก็ดูจะประหลาดใจกับการตอบที่รวดเร็วของเขา เขาไม่เหมือนใครเลย มีความอ่อนโยน ใฝ่รู้ ไม่สนใจการควงดาบต่อสู้ ไม่ตื่นเต้นกับการได้ปั่นป่วน เด็กคนอื่นกลับบ้านมาพร้อมเข่าถลอก เขากลับบ้านมาพร้อมคำถาม แม่คนอื่นๆ ชอบบอกว่าเขาเป็นคนเพ้อฝัน หรือไม่ก็พูดว่า “หนังสือมันเอามาทำหลังคาบ้านไม่ได้สักหน่อย” แต่ข้าเห็นศักยภาพในตัวเขา และในวันนั้น เหล่าคนโบราณก็ได้เห็นเช่นกัน พวกเขาเลือกเขาให้เป็น “นักปราชญ์แห่งเอมพิเรียน” เป็นหนึ่งในผู้ศักดิ์สิทธิ์เพียงไม่กี่คน เป็นผู้พิทักษ์แห่งปัญญา ผู้เก็บรักษาแห่งความจริง ตอนนี้พวกเขาเอ่ยนามของเขาด้วยความเคารพนับถือ แม้แต่คนที่เคยเยาะเย้ยเขายังต้องก้มหัวให้เมื่อเขาเดินผ่าน แต่ข้าไม่สนว่าใครจะคิดยังไง ข้าสนใจแค่แสงในดวงตาของเขาต่างหาก ข้าสนใจในวัตถุประสงค์ของทุกๆ ย่างก้าวที่เขาได้มุ่งสู่วิหารรัตติกาล ตอนนี้เขาอาจเป็นหนึ่งในนักปราชญ์ไปแล้ว แต่สำหรับข้า เขาจะยังคงเป็นเจ้าตัวน้อยจอมสงสัยคนนั้นตลอดไป และข้าภูมิใจในตัวเขามากเหลือเกิน