ข้ารู้สึกเป็นเกียรติ จริงๆ การได้เป็นผู้ถูกเลือกให้เป็นนักปราชญ์คนแรกจากหมู่บ้านมันเป็นเรื่องที่… เปลี่ยนชีวิตไปเลย ใครจะไปคาดคิดเล่าว่า ลูกชายคนตัดไม้อย่างข้าจะไปได้ไกลขนาดนี้ และยิ่งเป็นเด็กจากหมู่บ้านที่ซบเซา บ้านช่องทรุดโทรมราวกับบึงเน่าอีก! ข้าสวมเครื่องแบบนักปราชญ์อย่างภาคภูมิใจ ข้าเริ่มชินกับสายตาผู้คน เสียงกระซิบ และการที่ผู้คนก้มคำนับแล้ว ถึงอย่างนั้น หลายๆ อย่างในวิชาชีพของข้าก็ยังคงทำให้ข้าหวั่นใจอยู่ ทางเดินในวิหารรัตติกาลนั้นเต็มไปด้วยกับดักที่ไม่ปรานีชีวิตใด เมื่อใดที่เหล่าคนโบราณแห่งเอมพิเรียนสอนข้าปิดกลไกเหล่านั้น ข้าจะจดจำทุกขั้นตอนไว้อย่างแม่นยำ และเมื่อปิดกับดักครั้งแรกได้ ข้าก็ทดสอบหนามทุกแท่งใบมีดแกว่งไกวทุกใบอย่างละเอียดรอบคอบ แทรกตัวลอดผ่านกลไกอันซับซ้อนอย่างระมัดระวัง ข้านึกไม่ออกเลยว่าจะเดินผ่านโถงทางเดินนี้ไปด้วยวิธีใดได้อีก มีอย่างหนึ่งที่ข้ามั่นใจคือกลไกมีไว้เพื่อป้องกันคนที่ไม่กล้าหาญมากพอ หรือโง่มากพอที่จะพลีตัวเข้ามา