พ่อของข้าเป็นทหาร แต่ข้าไม่ได้เป็นทหารเลย ข้ากำลังล้อเล่นอะไรอยู่ ที่ได้ประจำการอยู่ที่นี่เคียงข้างกับชายร่างใหญ่ กล้าหาญ และรุนแรงพวกนั้น ดวงตาของพวกเขาไม่มีแสงเลย หลุมออบซิเดียนกลืนกินข้าทั้งตัว สะท้อนความอ่อนแอของข้ากลับมาที่ตัวข้า ผสมกับความดูถูกเหยียดหยาม พวกเขาไม่มีความเมตตา... อารมณ์เดียวที่มีก็คือความโกรธที่แผ่กระจายออกมา ความร้อนภายในที่กัดกินพวกเขาและทำให้เปลือกอุ่นในขณะที่ลุยผ่านหิมะและน้ำแข็ง เมื่อพ่อของข้าเสียชีวิต หัวใจของป้อมปราการแห่งนี้ก็ถูกทำลาย และข้าก็เช่นกัน พวกเขารู้จักข้า พวกเขารู้ว่าข้าจะวิ่งหนีและซ่อนตัวทันทีที่พบปัญหา พวกเขาเยาะเย้ยข้า ขู่ชื่อข้า นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงบังคับให้ข้าทำหน้าที่เฝ้ายาม... แม้แต่เรื่องนั้นก็ยังทำให้ข้ากลัว บางทีมันคงไม่แย่นัก อย่างที่ท่านพ่อชอบพูด "คนขี้ขลาดมักอายุยืน"

วงแหวนบินวนรอบยอดเขาของพวกมัน ไกลแสนไกล รูปร่างและเงาอันละเอียดอ่อน ล้อมรอบด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า ปีกที่บานออกสู่จะงอยปากที่เป็นผง ซ่อน ซ่อนตัว หนีจากความอบอุ่นและแสงสว่าง เมื่อแสงเที่ยงวันจะมาถึง หมุนตัวด้วยลมกระโชกแรง เมื่อพลบค่ำ พวกมันก็จะลอยขึ้นอีกครั้ง โผล่ออกมาจากก้อนเมฆที่มืดกว่าอีกครั้ง บินสูงขึ้นด้วยพายุฝนฟ้าคะนอง จุดฝุ่นเงินเล็กๆ ใกล้ ใกล้ดวงตาของเรา พวกมันเข้ามาใกล้มาก โอ้ เปลวไฟปกป้องเราจากความโกรธเกรี้ยวที่ลดระดับลงของพวกมัน