Dręczy mnie niepokój. Mobilizacja armii to jedno, lecz przenoszenie całych miast przez całą Dolinę Żaru to coś zupełnie innego. Lecz to ja jestem królową Gorejących Pustkowi i moje królestwo liczy na me zdecydowane przywództwo. Musimy odnaleźć inne ziemie. Żyzne pastwiska. Bezpieczeństwo. Jutro wydam rozkaz ewakuacji i utworzenia karawany do Długogrodu... Obawiam się, że mój głos się załamie i zadrży. Lecz będę wytrwała, dla matki. Wyruszymy do krainy paproci i mchu. Bujnej zieleni, szmaragdowego horyzontu... a mimo wszystko widzę tylko mrok. Czy mój brat Vorgoth wpadnie na ten sam pomysł? Nie mogłabym spojrzeć mu w twarz po tym, co zrobił Gormanderowi. Byliśmy dziećmi. Moje koszmary wciąż ociekają szkarłatem. Słyszę jego nieprzyjazny, odmieniony głos. Muszę odpocząć. Jutro wielki dzień. Jezmina

Bez obaw – nic mi nie jest. Musiałam wyprzedzić karawanę do Kruchego Krzewu! Wiem, że to niespotykane... i może niebezpieczne, drogi Cyrusie, ale nie mogłam się powstrzymać! Przemówiłam, by zainspirować zmartwiony tłum! Wielu ludzi na własne oczy ujrzało, jak ich pola i trzody giną. Obawiałam się, że trudno mi będzie przyciągnąć ich uwagę, lecz moje słowa ich oczarowały. Pewna kobieta – urodziwa brunetka, która przedstawiła się jako farmerka i kucharka – również się odezwała i żarliwie mnie poparła. „Musimy pójść za naszą królową!” – krzyczała, gdy tłum wiwatował. Znów przepełnia mnie nadzieja. Nie mogę ich zawieść, Cyrusie, nawet jeśli droga do Długogrodu jest mozolna i zdradziecka. Jezmina