โดยทั่วไปแล้ว วิลโลว์ครัช เงียบเมื่อข้าแอบออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน ตัวเมืองกำลังหลับใหลอย่างลึกเมื่อข้าปีนเถาวัลย์ลงมาทางกำแพงด้านใต้ โดยระมัดระวังไม่ให้เข้าใกล้หน้าต่างห้องของพ่อแม่ การย่องไปมาได้กลายเป็นนิสัยที่ติดตัวข้าไปแล้ว และวันนี้มันก็ได้เป็นประโยชน์อย่างดี ระหว่างกิ่งก้านของต้นไม้ ข้าเหลือบเห็นเงาของร่างสองร่างที่ถูกส่องสว่างด้วยแสงจางๆ ของดวงจันทร์ข้างแรม เงาร่างเล็กดึงสิ่งของชิ้นหนึ่งออกมาจากเสื้อกั๊กของตน โดยห่อผ้าไว้เพื่อปกป้องมันจากสายตาสอดรู้สอดเห็น ขณะที่เงาร่างใหญ่ชะโงกมองใต้ผ้าคลุม แสงสะท้อนจากโลหะก็แวบผ่านใบหน้าของเงานั้น คนร่างสูงพยักหน้าและดึงถุงใบเล็กออกมา มีบางอย่างผิดพลาด เงาร่างเล็กขว้างถุงลงไปที่พื้นเพื่อเผยให้เห็นเหรียญนับสิบที่เปล่งประกาย เสียงเหรียญกระทบกันดังระงม แต่เสียงนั้นเงียบลงเมื่อเงาร่างสูงยกเงาร่างเล็กขึ้นด้วยการจับที่คอ เงาร่างใหญ่จากไปทาง เกล็นวูดส์เอนด์ แต่ข้าจะไม่ตามไป ปล่อยให้หมาที่หลับอยู่หลับต่อไปเถอะ