การเปิดประตูสู่วิหารรัตติกาลนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย ที่สถาบันครอมเวลล์ เขาไม่ได้สอนวิชาเวทลึกลับกันตรงๆ หรอก แต่หอสมุดเขตต้องห้ามนั่นไม่เคยมีใครเฝ้าเลย... แล้วจะมีเขตต้องห้ามไว้ทำไม แบบนี้อย่างกับชักชวนให้พวกนักเรียนขี้สงสัยแอบเข้าไปเรียนเป็นวิชาเลือกคาบกลางคืนเลย ข้าเองยังแปลกใจที่ไม่เจออาวุธโบราณในนั้นเลย ศัตรูของเรานี่เจ้าเล่ห์ไม่เบา จากที่ข้าได้เรียนรู้มา อาวุธของพวกมันต้องถูกซ่อนไว้หลังประตูรัตติกาลอีกบานหนึ่งแน่ๆ พวกมันเดิมพันอยู่ หวังว่าจะถ่วงเวลาเราให้ได้ด้วยปริศนาเหล่านี้จนเราแพ้ ยืดเวลาความขัดแย้งยาวออกไปอีก... แต่ข้าว่าพวกมันคงไม่คาดคิดหรอกว่าจะมีบัณฑิตผู้ช่ำชองในการไขรหัสอยู่ในหมู่เรา ฉะนั้นเราก็เดิมพันทุกอย่างไปที่สีแดงเลย ดาร์ยา

วิหารรัตติกาลเหล่านี้ไม่ได้เหมือนอย่างที่ข้าคิดเลย แย่กว่าด้วยซ้ำไม่ตรงกับที่ผู้บัญชาและสถาบันบอกไว้สักอย่าง ข้ากลัวว่าข้าไม่ควรอยู่ที่นี่ แต่ความรู้สึกนี้กลับแปลกใหม่อย่างบอกไม่ถูก มันแตกต่างจากการดองตัวอยู่ในห้องสมุดต้องห้าม ต่างจากการแอบออกจากสถาบันหลังเวลานอน หรือการเอาเงินค่ากินอยู่ไปเล่นพนันที่ห้องพักผ่อน ข้าเหมือนกับกำลังทำลายสิ่งบริสุทธิ์อยู่เพราะข้าอยู่ที่นี่ อย่างกับว่าการตัวตนของข้าไปรบกวนค่ำคืนอันเงียบสงบ และที่แย่กว่าคือข้ากำลังล้มเหลว มองไม่เห็นสิ่งที่หัวหน้าของข้าต้องการให้ข้าเห็น คำสั่งของพวกเขาก้องกังวานในหัวข้า สั่งให้ข้าดำดิ่งลึกลงไปอีก เพื่อหาภัยร้ายบางอย่าง หาอาวุธ หาเหตุผลให้มีการเริ่มโจมตีหรือการทำลายศาสนาเกิดขึ้นอีก แต่ข้าไม่รู้เลยว่าสั่งนั้นมันมีอยู่จริงๆ หรือไม่กันแน่ ถ้าเราคำนวณโอกาสของผิดพลาดไปแล้วอ่านศัตรูเราผิดไปมันจะเป็นอย่างไรกัน สมมติถ้าทุกอย่างนี้ผิดหมดเลยล่ะ ดาร์ยา

ท้องฟ้ายามค่ำคืนนิ่งสงบได้อยู่ได้อย่างไร ทั้งที่ต้องมาบรรจบกับทะเลแห่งการหลอกลวง ข้ารู้สึกราวกับได้เห็นดวงดาวเป็นครั้งแรกในชีวิต ราวกับผ้ากำมะหยี่สีดำที่คลุมดวงตาไว้ถูกเปิดออก ในที่สุดข้าก็มองเห็น ที่นี่ไม่เคยมีอาวุธโบราณอยู่เลย คนที่เป็นผู้บุกรุกคือเราต่างหาก ยังมีอะไรอีกที่พวกเขาไม่อยากให้ข้ารู้ หลายปีที่ผ่านมา สูญเปล่าท่ามกลางความมืดบอด ถึงแอบฝ่ากฎเกณฑ์ของโลกวัตถุได้ แต่กลับไม่รู้เลยว่าจิตใจของข้าก็ถูกจำขังไว้ไม่ต่างกัน ข้าเคยคิดว่าตัวเองฉลาด ทั้งที่แท้จริงข้าก็เดิมพันไปอย่างบอดๆ ด้วยไพ่ที่คนอื่นแจกให้ แต่เกมที่ต้องมานั่งเล่นกับคนโกงและคนหลอกลวงก็เป็นเกมสำหรับคนโง่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ข้าต้องหายไปจากที่นี่ ต้องหยุดความบ้าคลั่งนี้ หยุดการล้างสมอง และข้าจะทิ้งร่องรอยไว้ไม่ได้ ข้าต้องไม่ให้ใครเห็น ไม่ให้ใครรู้ มีพยานเมื่อไรปัญหาเกิดทุกที อย่างน้อยข้าก็รู้เรื่องพวกนี้ ดาร์ยา