ข้ารู้สึกเห็นใจกับเรื่องที่มาร์ชากังวล จริงๆ นะ เธอจะระมัดระวังก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะแท้จริงแล้วเธอก็เป็น “โฮฟาเร” พร้อมที่จะวิ่งหนีปุบปับในลมหายใจเฮือกเดียวเท่านั้น ไปหาที่ที่ปลอดภัยและสะดวกสบายเสมอ ส่วนเรื่องสัตว์ ข้าว่าข้าน่าจะเป็นพวกแร้งปีกขาวมากกว่า... ข้าเป็นผู้อยู่บนท้องฟ้า! โชคชะตาของข้าคือการได้ร่อนอยู่เหนือหุบเขาเยือกแข็งเหล่านี้! มาร์ชาไม่รู้สึกทึ่งกับกระแสน้ำนอกกระท่อมของเราได้ยังไง ทำไมไม่สนใจจุดลงเทียบพื้นที่อยู่ปลายสายลมนี้เอง นี่จะพาข้าบินขึ้นไปสูงขนาดไหนกันนะ อาจสูงมากพอจนสามารถไปถึงโครงกระดูกยักษ์ที่แนวสันเขาก็ได้ ...หากข้าพลาด ข้าจะตกลงไปลึกแค่ไหนนะ เอาเถอะ ข้าจะคิดแบบนี้ไปทำไม ข้าไม่อยากทำให้ดวงใจเจ้ากระต่ายหิมะตัวน้อยของข้าต้องแตกสลาย หรือกระดูกข้าด้วย