ข้าจำคัมภีร์อัศวินได้ขึ้นใจเลย - “อดทน” เข้าไว้ ฝึกฝน อย่างหนัก ทุกวันมันไปเลย - ฝึกพื้นฐานการป้องกันให้เชี่ยวชาญ ระวังตอนฟันลง สะบัดข้อมือให้ไว ดั่งสายฟ้าฟาด - ดูแลอาวุธของเจ้าให้ดี ทำให้เสมือนเป็นแขนขาอีกข้าง เป็นส่วนหนึ่งของตัวเจ้าเอง ข้ารู้ทุกอย่าง ทั้งในและนอกสนามรบ ข้าตอบคำถามได้ทุกข้อและโจมตีได้ทุกท่า จิตข้าเป็นดั่งป้อมปราการ ท่วงท่าป้องกันของข้าไร้ช่องโหว่ แต่ทำไม อาจารย์ถึงยังขังข้าไว้ในหอคอยอยู่ เขาไม่เห็นว่าข้าพร้อมแล้วหรือไง หรือเป็นเพราะข้าชอบหลบมากกว่าปัดป้อง เพราะข้าเอาแต่ขัดเกราะของตัวเอง แทนที่จะขัดรองเท้าอาจารย์ ข้าเบื่อเต็มทนแล้วกับการอดทนรอ! ถึงเวลาที่ข้าจะตั้งกฎของตัวเองสักที: - จงกล้าเข้าไว้ - หลบชนะป้องกัน ป้องกันชนะรับหมัด จงร่ายรำในที่ที่ผู้อื่นล้มลง - จงส่องแสงเจิดจ้าดั่งดวงอาทิตย์ จงเปล่งประกายด้วยศักดิ์ศรีและความสง่างาม ... ให้กลับมาในฐานะอัศวิน หากทำไม่ได้ก็อย่ากลับมาเลย แฟร์เบิร์น

ถึงเจ้าอสูรร้ายแห่งไบรท์วิช: ยุคสมัยแห่งการหลอกหลอนของเจ้ากำลังจะหมดลงแล้ว มาเจอกับข้าที่นอกหมู่บ้าน เที่ยงวันของวันพรุ่งนี้ ใครที่แพ้จักไม่มีวันได้เห็นแสงตะวันอีกเลย แฟร์เบิร์น